Δέκα φορές ακόμη

Μέρες ευτυχίας

Δύο μήνες αργότερα

Βγαίνω από το γραφείο του δικηγόρου, με τον Christian να με ακολουθεί
(σ'ευχαριστώ που μου το έκανες τόσο εύκολο!)
Μουρμουρίζω καθώς στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(δεν θα είχε νόημα αν σου έκανα το βίο αβίοτο, σωστά;)
Αποκρίνεται με κεφάτο τόνο και εγώ αφήνω ένα πνιχτό γελάκι καθώς χαμηλώνω το κεφάλι μου
(και πάλι σε ευχαριστώ για όλα, Christian!)
Λέω και ξαφνικά εκείνος απλώνει το χέρι για να πιάσει τρυφερά το δικό μου
(ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη τώρα!)
Μουρμουρίζει και τα καστανά του μάτια συναντούν τα δικά μου, κάνοντας με να νιώσω μειονεκτικά. Ω Christian!
(το ίδιο ελπίζω και για εσένα!)
Αποκρίνομαι χαμηλόφωνα και ξαφνικά ακούω έναν ξερόβηχα και γυρίζω το κεφάλι για να δω τον John να στέκεται μερικά βήματα μακριά μας και να μας κοιτάζει με ανέκφραστο ύφος
(σε περιμένει)
Προσθέτει καθώς στρέφει το βλέμμα του αλλού
(και πάλι σε ευχαριστώ!)
Μουρμουρίζω και έπειτα φεύγω από κοντά του για να πλησιάσω τον John
(όλα καλά;)
Με ρωτάει με γλυκό ύφος καθώς με τυλίγει στην αγκαλιά του
(ναι, πάμε;)
(πάμε)
Αποκρίνεται και αφού μου δώσει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, παίρνει το χέρι μου και περπατάμε προς το ασανσέρ.

(σας ευχαριστούμε!)
Λέει ευγενικά ο John καθώς η νεαρή σερβιτόρα αφήνει το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί στο τραπέζι μας
(σε τι θα πιούμε;)
Ρωτάω χαμογελώντας καθώς εκείνος σερβίρει το κόκκινο ποτό στα ποτήρια μας
(θα πιούμε... Στο πιο ανώδυνο διαζύγιο που έχει υπάρξει ποτέ)
Απαντάει με γοητευτική ύφος και έπειτα σηκώνει το ποτήρι του προς το μέρος μου για να τα τσουγκρίσουμε, έπειτα πίνουμε από μια γουλιά, με τα μάτια του ενός καρφωμένα στο αλλουνού
(πάντως... Δεν περίμενα να σου το δώσει τόσο εύκολα)
Λέει καθώς αφήνει το ποτήρι του ξανά στο τραπέζι
(εγώ το περίμενα)
Αποκρίνομαι με σιγουριά και τον παρακολουθώ να ανασηκώνει υπεροπτικά το φρύδι του
(πως γίνεται να είσαι τόσο σίγουρη για αυτόν;)
Ρωτάει με απόλυτα σοβαρό ύφος και εγώ ρουθουνίζω
(έζησα εφτά χρόνια μαζί του, λες να μην τον ξέρω;)
Απαντάω με άνεση και εκείνος ανασηκώνει τους ώμους καθώς πειράζει το πιρούνι που βρίσκεται δίπλα από το πιάτο του
(ο Christian δεν είναι τόσο γλυκός και καλός όσο πιστεύεις Elena. Μπορεί να γίνει πολύ αδίστακτος, τον έχω δει πως λειτουργεί στην δουλειά!)
(άλλο στην δουλειά και άλλο στο σπίτι του!)
Λέω με κατηγορηματικό τόνο και εκείνος ξεφυσάει
(δεν μου άρεσε αυτή η κεφάτη συμπεριφορά του. Φαινόταν τόσο χαρούμενος σήμερα, τόσο ήρεμος...)
(ίσως... Βρήκε κάποια άλλη!)
(ίσως. Αλλά και εσύ έπρεπε να του το κάνεις τόσο εύκολο;)
(και σαν τι άλλο ήθελες να του κάνω John; μας έπιασε στο ίδιο του το σπίτι ημίγυμνους! Έπιασε την γυναίκα και τον συνεργάτη του στο κρεβάτι του! Ένας θεός ξέρει πόσο άσχημα ένιωσε εκείνη την στιγμή!)
(ενώ τώρα που σε έπιασε το φιλότιμο και δεν του πήρες τίποτα...)
(αρκετά με αυτή την κουβέντα! Το κεφάλαιο Christian τελείωσε)
Λέω κοφτά και ξαφνικά ένα πονηρό χαμόγελο στραβώνει τα υπέροχα χείλη του
(μου αρέσει όταν αγριεύεις)
Λέει με αυτή την τόσο ωραία και βαριά φωνή του. Θεέ μου, είμαι τόσο τυχερή που βρήκα κάποιον σαν τον John. Τον παρακολουθώ να σκύβει πάνω στο τραπέζι για να με πλησιάσει ενώ τα γαλαζοπράσινα μάτια του λάμπουν κάτω από το απαλό φως του εστιατορίου
(βγάλε το σλιπάκι σου!)
Με διατάζει χαμηλόφωνα και του χαρίζω ένα στραβό χαμόγελο, ώσπου συνειδητοποιώ ότι το εννοεί στα αλήθεια αυτό που λέει
(τώρα σοβαρά;)
(με βλέπεις να κάνω πλάκα!)
Αποκρίνεται διατηρώντας το σοβαρό του ύφος ενώ τα μάτια του καρφώνουν πολύ έντονα τα δικά μου. Ξέρω ότι κανονικά θα πρέπει να του αρνηθώ, αλλά... Αλλά δεν μπορώ! Πάντα είναι πιο πάνω από τις δυνάμεις μου. Κοιτάζω τριγύρω για να βεβαιωθώ ότι δεν μας βλέπει κανείς και έπειτα τραβάω αργά το σλιπάκι μου και το κατεβάζω ως τους αστράγαλούς μου ενώ παράλληλα έχω καρφωμένο το βλέμμα μου στο σκοτεινό δικό του
(και τώρα;)
Ρωτάω και εκείνος χαμογελάει στραβά
(δώστο μου!)
Απαντάει λιτά και τα μάτια μου γουρλώνουν ξανά από το σοκ
(και αν μας...)
(δεν θα μας δει κανείς! Απλώς δώστο μου, Elena!)
Αποκρίνεται βιαστικά έχοντας ένα τόσο σίγουρο ύφος... Που με κάνει και εμένα να νιώθω σιγουριά. Κουβαριάζω το σλιπάκι στην παλάμη μου, κάνοντας το μια μικρή μπάλα και έπειτα απλώνω το χέρι πάνω στο τραπέζι και του το δίνω
(μαθαίνεις γρήγορα!)
Λέει αυτάρεσκα και έπειτα φέρνει το ύφασμα στην μύτη του και παίρνει μια βαθιά ανάσα ενώ παράλληλα κλείνει τα μάτια του. Δεν το πιστεύω ότι το κάνει αυτό ανάμεσα σε τόσο κόσμο!
(ανυπομονώ να σε πάω στο αυτοκίνητο!)
Μου δηλώνει και έπειτα βάζει το σλιπάκι στην μέσα τσέπη του σακακιού του. Πως τα καταφέρνει πάντα και με σοκάρει τόσο πολύ! Πάντα βρίσκει έναν τρόπο για να με σαστίζει αλλά και να με διεγείρει ταυτόχρονα. Με τον John υπάρχει μια φλόγα ανάμεσα μας, ένα δυνατό πάθος που πιστεύω ότι δεν θα σβήσει ποτέ, όπως έγινε με τον Christian.