Δέκα φορές ακόμη

Διαφυγή

Όταν επιστρέφω στο σπίτι, βλέπω τον John να κάθεται στον καναπέ του σαλονιού και να κοιτάζει κάτι χαρτιά
(καλησπέρα)
Μουρμουρίζω και σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(άργησες! Που ήσουν;)
(πήγα στο γραφείο του Christian για να σου φέρω την επόμενη δόση)
Απαντάω λιτά καθώς αφήνω την τσάντα μου στο πάτωμα και κάθομαι δίπλα του
(και αφού ήσουν στην εταιρία γιατί δεν ήρθες να με βρεις;)
Ρωτάει αδιάφορα καθώς συνεχίζει να κοιτάζει τα χαρτιά που έχει απλωμένα πάνω στο τραπέζι
(είχαμε μια συζήτηση με τον Christian)
Απαντάω και στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(τι συζήτηση;)
Ρωτάει κάπως καχύποπτα ενώ εγώ περνάω τα χέρια μου γύρω από το μπράτσο του και ακουμπάω το πιγούνι μου στον ώμο του
(για το αν μπορεί να μου δώσει πιο νωρίς τις δόσεις)
Απαντάω και εκείνος ξεφυσάει
(γιατί κάθεσαι και συζητάς μαζί του! Αυτός τώρα μας έχει στο χέρι, είναι ικανός να μην μας δώσει τις επόμενες δόσεις, γαμώτο ρε Elena!)
Μουγκρίζει καθώς περνάει νευρικά το χέρι από τα μαλλιά του. Τι διάολο παθαίνει;
(δηλαδή φταίω εγώ επειδή ήθελα να τον πείσω να μας τα δώσει πιο νωρίς;)
(φυσικά και φταις! Πρέπει να πηγαίνουμε με τα νερά του τώρα, όχι να τον πιέζουμε!)
Αποκρίνεται με κοφτό τόνο και αυτόματα σηκώνομαι από την θέση μου
(τι κάνεις τώρα;)
(ξέρεις κάτι John; βαρέθηκα!)
Λέω και εκείνος κατσουφιάζει
(τι εννοείς;)
(τι εννοώ; πριν από αυτή την ιστορία ήμασταν μια χαρά! Κάναμε τρελές, πηγαίναμε ταξίδια, ήμασταν ένα κανονικό ζευγάρι! Και ξέρεις πόσο μου είχε λείψει αυτό!)
(αστειεύεσαι τώρα; εδώ η εφορία είναι έτοιμη να μας κλείσει το σπίτι και εσύ μου μιλάς για ταξίδια και τρέλες!)
(εσύ είπες πως οι δυσκολίες θα έπρεπε να μας φέρνουν πιο κοντά, όχι να μας απωθούν!)
(ναι, αλλά από ότι φαίνεται εσύ δεν συμφωνείς με αυτό! Μήπως έχεις κάποιον σκοπό που μου τα λες όλα αυτά Elena;)
Ρωτάει κάπως καχύποπτα και σηκώνω απότομα το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(τι θέλεις να πεις με αυτό;)
Αντιγυρίζω επιθετικά και εκείνος ανασηκώνει δήθεν αδιάφορα τους ώμους του
(ξέρω γω. Ίσως... Μετά από το πρόβλημα με την εφορία... Να ήρθατε πιο κοντά. Ίσως και να τα κάνεις όλα αυτά επειδή θέλεις να επιστρέψεις στον αντρούλη σου!)
Λέει αλαζονικά καθώς σηκώνεται από την θέση του για να με πλησιάσει. Ο τύπος δεν παίζεται! Αυτόματα σηκώνω το χέρι μου και του ρίχνω ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο
(για ποια με πέρασες; τι νομίζεις ότι είμαι;)
Πετάω φωναχτά και εκείνος τρίβει το κοκκινισμένο πλέον μάγουλο του
(Elena, συγγνώμη... Πάνω στα νεύρα μου...)
(δεν θέλω να ακούσω καμιά δικαιολογία! Σήμερα είναι τα γενέθλια μου και αντί να μου δείξεις πόσο με θέλεις... Εσύ μου δείχνεις το πόσο με μισείς!)
Λέω και τα μάτια του γουρλώνουν από το σοκ
(τα γενέθλια σου;)
Επαναλαμβάνει με δύσπιστο τόνο και εγώ γνέφω καταφατικά καθώς σκουπίζω τα μάτια μου από τα δάκρυα
(λυπάμαι που τελικά αποδείχτηκα τόσο ανίκανη John!)
Μουρμουρίζω καθώς αρπάζω το μπουφάν μου και τα κλειδιά του αμαξιού
(που πας τώρα;)
Ρωτάει καθώς με αρπάζει από τον αγκώνα, αλλά εγώ τινάζω το χέρι μου ώστε να ξεφύγω από την λαβή του. Το άγριο βλέμμα μου μένει καρφωμένο στο δικό του και χωρίς να πει κάτι παραπάνω, κατεβάζει το κεφάλι και με αφήνει να φύγω.

Σε λίγα μόλις λεπτά, έχω φτάσει έξω από το σπίτι του Christian. Το παλιό μου σπίτι δηλαδή. Περπατάω στην πόρτα και χωρίς δισταγμό πατάω το κουδούνι δύο φορές. Περιμένω για λίγο ώσπου τελικά η πόρτα ανοίγει
(Elena!)
Αναφωνεί έκπληκτος και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω. Φαίνεται καλοντυμένος και το άρωμα του έχει πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου
(τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;)
Ρωτάει καθώς ακουμπάει το χέρι του στο κούφωμα της πόρτας και με κοιτάζει έντονα μέσα στα μάτια. Τι κάνω εγώ εδώ;
(τίποτα. Δεν... Δεν ξέρω γιατί ήρθα. Συγγνώμη)
Λέω καθώς κάνω να φύγω αλλά εκείνος προλαβαίνει και με αρπάζει από τον αγκώνα
(τι σου συμβαίνει;)
Ρωτάει με απόλυτα σοβαρό ύφος τώρα και εγώ ξεροκαταπίνω
(έχεις λίγο χρόνο για εμένα;)
Ρωτάω σιγανά και ξαφνικά με τραβάει μέσα στο σπίτι και κλείνει την πόρτα
(τι έχεις; γιατί είσαι έτσι;)
Μουρμουρίζει και εγώ απλά βαδίζω προς το σαλόνι ενώ παράλληλα σκέφτομαι τι ακριβώς θέλω να του πω. Ομως όσο και αν ψάχνω... Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Κάθομαι στο πάτωμα, μπροστά από το αναμμένο τζάκι και κοιτάζω τις φλόγες που τυλίγουν τα κούτσουρα και σιγά σιγά γίνονται ένα μεταξύ τους
(εκείνος φταίει για αυτό, έτσι;)
Ρωτάει καθώς κάθεται δίπλα μου και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, ξεσπάω σε κλάματα
(Elena!)
Ψελλίζει και κρύβω το πρόσωπο με τα χέρια μου
(όλα έχουν γίνει τόσο χάλια!)
Ψιθυρίζω ανάμεσα στα αναφιλητά μου και ακούω εκείνον να ξεφυσάει
(και από εμένα τι ζητάς Elena;)
Ρωτάει χαμηλόφωνα και σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(δεν ξέρω... Ειλικρινά δεν ξέρω. Σήμερα... Ένιωσα η πιο ηλίθια γυναίκα του κόσμου)
Απαντάω και ξαφνικά εκείνος ακουμπάει τα δάχτυλα του στο πιγούνι μου και στρέφει αργά το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω
(δεν είσαι όμως!)
Μουρμουρίζει και το στόμα μου μισανοίγει από το σοκ
(τι πιστεύεις αυτό;)
(ναι Elena. Το γεγονός ότι ένας βλάκας δεν μπορεί να δει την αξία σου... Δεν σημαίνει ότι εσύ είσαι ηλίθια η ανίκανη!)
Τα λόγια του είναι τόσο γλυκά και τόσο ενθαρρυντικά. Είναι σαν να μου δίνουν δύναμη για να συνεχίσω. Ακουμπάω το μέτωπο μου στον ώμο του και κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου
(ηρέμησε τώρα, αύριο όλα θα είναι καλύτερα!)
Προσθέτει καθώς μου χαϊδεύει τα μαλλιά και έπειτα με φιλάει στο κεφάλι. Έχω τόσο καιρό να νιώσω αυτή την τρυφερότητα που μόνο ο Christian μπόρεσε να μου δώσει. Μπορεί να ακούγεται γελοίο έως χαζό αλλά... Αλλά ο Christian είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μου έχει μείνει. Η Tessa με έχει εγκαταλείψει μετά από εκείνο το περιστατικό στην καφετέρια, με τους γονείς μου δεν είχα ποτέ τις καλύτερες σχέσεις και ο John... Ο John φαίνεται σαν να με έχει προδώσει, σαν να μην με θέλει άλλο, όμως ο Christian... Ο Christian με μπερδεύει τόσο πολύ!