(Magnus Haven #1) Fighting For His Name (COMPLETED)

Chapter 4

The road in front of me is too busy. Too many cars, too many people walking, strolling down the street and riding their ride. I pursed my lips as I look at the front of the building I was once in. God. Sana sagutin kahit secretary lang ni mommy o daddy. I just needed to say na I'm somewhere and I'll be late for my curfew.

I know.. I know they won't let me. Knowing them for almost twenty years of my life? I can already say they wouldn't agree to what my request is. Nilalaro ko ang bato na tumatama sa white shoes ko nang biglang may yumakap sa aking likuran.

Napangiwi ako at hinawakan ang kamay niya sabau haplos doon. "Kanina pa kita hinahanap. Hindi ka nagpaalam."

Nanatili kami sa ganoong posisyon. Walang pakialam kung may makakita o makakilala man sa aming dalawa. His breathe slowly getting ragged and I took a deep sigh when the call went declined again.

"Magpapaalam ako kina daddy o kay mommy na malelate ako uuwi mamaya.." Sabi ko. Sinubukan ko uli tawagan pero dine decline lang ng sinumang may hawak ng phone ng dalawa.

Wala siyang sinabi pero yakap-yakap pa rin ako mula sa likuran. "You don't need to watch me.. Puwede ka naman na umuwi kapag curfew mo na.."

I bit my lip. Puwede naman iyon. Pero hindi iyon ang magiging abala sa plano ko ngayong araw. Kung puwede lang sana na iwan ko muna pansamantala ang lahat ng iniisip ko at hayaan na makasama ang banda ni Rey ay gagawin ko na. Kung puwede lang kalimutan saglit ma may curfew ako, na may magagalit na parents pag-uwi, gagawin ko talaga. Kasi kaya nga ako nagpunta rito. Para panoorin sila mag practice. Tumugtog.

Gusto kong panoorin si Rey na laruin ang bass guitar niya, kumakanta sa harapan ng mic habang ang tingin ay nasa akin.

"Hindi pa ba start?" Tukoy ko sa session nila. Ang alam ko, baka hindi pa hanggang mamayang seven. Kasi galing daw Baguio iyong manager nila at kailangan pa raw hintayin bago sila panoorin tumugtog. Kwinento nga sa akin kanina ni Louisd na puwede naman sila mag-umpisa kahit wala ang manager pero hindi payag mismo ang manager sa idea na iyon.

Kaya wala silang magawa kundi hintayin, tutal para sa kanila rin naman iyong ginawa raw ng manager nila roon sa may Baguio.

Bumitaw siya sa akin at hinarap ako sa kaniya. Ang buhok niya ay nakatali at parang may maliit na fountain sa tuktok ng ulo niya. Revealing his thick brow, deep set of jet-black eyes and astonisihing smile. Ngumiwi ako. Kahit simula noong nauna ko siyang nakita, sobrang guwapo niya talaga.

"Hindi pa.. Pero.. puwede ka naman na umuwi. May rereviewhin ka p--"

Mabilis ko siyang pinatigil gamit ang daliri na nakalapat na sa kaniyang labi. "Can we try our best not to talk about that?" I sighed. "I came here.. with you so I want to experience things I should've been experiencing if I'm not in this kind of life.."

Nakatigil pa rin kami. "I want to act a lady I usually watch in TVs. Lady that is free to do everything. Say everything and love someone." A smile formed in his life. "Gusto ko na kahit saglit lang, malaya ako.. Pero kasama ka."

He smiled. I did, too. He grabbed me for a hug, and I have no choice but to hug jis broad shoulders too. "Thank you.." He whispered in my ear. "Thank you for letting me in your life.."

I giggled, "I thought I will end up as the same old people because they stayed om career over love. But you proved it wrong.. And I proved it.. wrong."

The hug lasted for five minutes. Nang bitawan niya ako ay nagpaalam siya saglit para bumili ng pagkain. Na kanina pa pala inutos sa kaniya pero inuna niya pa akong yakapin! Talagang iyong isa na 'yon ha?! When he was nowhere to be found, I tried contacting them again.