Gerçek Bildiğimiz Yalanlar Serisi [Yıldızsız Bir Gökyüzü 1.Kitap]

Her Şeyin Sonu

Selam bölümleri duzenliyorum oy ve yorum ile destek olabilirsiniz😀

Keyifli okumalar :)💜💙

          2.Bölüm HER ŞEYİN SONU
                 

Yazar'ın ağzından;

Bu efsane bir gece tüm her şeye inat doğan, yalanlar tarafından lanetlenen bir kızın yaşamı ...

Hayatın karşımıza çıkardığı zorluklara göğüs germeli güçlü olmalıyız ya peki hayat oyunu baştan oynarsa ve kurallar değişirse neler olur?Doğru bildiğimiz gerçeklerin yalan olması bizi nasıl etkilerdi...?O kadar birbirimize bağlandığımız insanlarla yalanlar üzerine bir araya gelmiş,o yalanlara gerçekler gibi sahip çıkmış hayatlarının alt üst olacağından habersiz devam etmişiz...

Oturmuş bir köşede bağırıyor;"Neden ben diye ?"Cevabı yok ki bu sorunun başkasının yaptıklarının bedelini ödediğini nerden bilecekti ki.

Hayat o kadar büyük bir oyundur ki;kurallar ,oyuncular ,değişir ama oyun kurucu hep aynı kalır kimin kazanmasını isterse yardım eder ve eğer senin kaybetmeni istiyorsa kaybedersin....Ve Biz kaybeden kişiler olmuştuk...Ya da öyle sanıyorduk...

Efsanenin içindeki masum kişi kimdi?Bir akşam vakti oturup şiir okuyan bu kız mı?Yoksa o kız ve etrafındakiler yüzünden çocuğunu kaybedip intikam almak için yanıp tutuşan adam mı?

**********

Gece'nin ağzından;

Günün yorgunluğunu atmak için yatağıma uzanmışım.Yan tarafta çalan müzik  kutusu ,elimde kahve bardağım.Açık penceremden içeri giren ay ışığı ,ve ona eşlik eden yağmur sesi huzur kelimesinin  anlamı gibiydi.

Yastığımın  yanında duran telefonumu elime aldım,öylesine bir siteye girip şiir okumak isterken karşıma çıkan şiir beni mest etmişti.

Ben deliyim... 
Yorgun ve yalnızım kaldırımlara misafirim...
Gecenin gözleri üzerimde.
Denizin ortasında küçük bir
adayım, yüzme bilmem... 
Emrederim adım gibi,
Emir benim!

Doğruydu deliydim. Defalarca yorulmuş oturmuştum sokak ortasına.Hep bilmediğim yerden kaybetmiştim zaten.

Sonra aklıma abim,can içim geldi.Şiire ,yazmaya çizmeye ve bunlar gibi bir sürü şeye abim sayesinde başlamıştım.Lakin o şu an yoktu, ve ben tek başımaydım.

Yüreğimi bir yere bırakmışım, 
bıraktığım yerden çok uzaklardayım. 
Kapıları kapatmışım üstüme,
sürgüleri beynime çekmişim.

Kendimi ,yüreğimi bırakmıştım o akşam her şeyin başlayıp ve zamanı gelince her şeyin son bulacağı yerde.

Ne zordu benim için o akşam,doğduğum, hayat bulduğum yerde abimi kaybetmiştim.Keşke diyorum keşke o akşam uyanmasaydım.

Hey... Hey sana diyorum!
Sabreden derviş! 
Bir koç'um ben,
Bana da sabretmeyi öğretsene?

Defalarca yenilgiyi,kaybetmeyi,acıyı tatmıştım oysa ki ama hep sabretmemiş miydim? Şimdi neden zor geliyordu ki?

Haklıydı bu dizelerde yazılan sözcükler, ben yenilip ayağa kalkmıştım.Sabretmiştim peki şimdi..Şimdi ne yapacaktım?

Ben deliyim, ama çok şey bilirim. 
Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana...
Sonların başladığı yerden, 
Başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum.
Kara bir tren gibiyim yani, bir istasyondan bir
istasyona, hep aynı raylar üzerindeyim...