In love with a boy of 5SOS

24

Liv POV

Vandaag hoopte ik dat het beter ging worden. Altijd wel problemen. Op dit moment zat ik aan de ontbijttafel een boterham te eten met Nutella. Nutella... Oplossing voor alles. Bijna dan. Nutella kan er niet voor zorgen dat je geen huiswerk of toetsten krijgt en dat de leraren niet altijd chagrijnig zijn. Dus Nutella helpt niet voor alles maar het blijft even lekker. Het was kwart voor acht. Ik moet dadelijk vertrekken op naar school te gaan.

Ik had het eigelijk eerder moeten weten van Mike. Hij gaf nooit om me. Maar hij wilt zijn reputatie omhoog houden. Typisch voor populaire mensen. Ik wou ook met hem niet meer in een auto zitten. Hij stelt heel de tijd vragen en zeker waarom ik gister zomaar weggegaan was. Aan de andere kant geloofde hij me niet. Je zag het aan zijn twijfeling in zijn ogen maar hij legde zich er bij neer. Op een een dag zou hij het toch te weten komen.

Ik liep naar boven en poetste mijn tanden. Ik veegde het nat af van mijn mond en wierp nog een tandpasta glimlach naar de spiegel. Het is altijd een gewoonte van mij. Daarna liep ik weer naar auto. Ik deed mijn zwarte All-stars aan en pakte mijn tas en de autosleutels. Ik was blij dat ik weer met mijn eigen vertrouwde auto kon rijden.

Vandaag was het rustig op de weg. Het was dan ook dinsdag, een van de meest rustige dagen van de week. Langs de weg zie je wel een koppeltje lopen of een oud vrouwtje met haar boodschappen. Ik zette de radio op en moest even adem happen. 'If you don't know' luidde door de boxen. Het herinnerde me aan de band. Dit was een van de favoriete nummers van hun. Niet nummer één maar gewoon bij de favorieten.

Ik mis ze wel. Ooit wil ik ze wel nog eens zien. Alleen is het dat ik niet met de gevoelens wil geconfronteerd wil worden, het zijn er zoveel. Blij, kwaad, verdrietig, verward,... Het waren er veel dat wist ik wel. Ik kwam aan op school en zoals gewoonlijk stond iedereen op zijn plekje. Ik wist totaal niet waar ik nu moest staan. Vrienden had ik hier op deze school niet bepaald. Ik stapte uit en keek rond. Mijn oog viel op een meisje dat alleen op een bankje zat een boek te lezen.

Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Ze keek op en verschrok zich. Ze had waarschijnlijk niet gedacht dat ik naast haar ging zitten. "Heyy" zei ik dan maar. "Hey" zei ze met een twijfeling in haar stem. "Ik ben Liv en jij?" Ze had niet gedacht dat ik verder met het gesprek ging verder doen. In mijn ooghoek zag ik dat ze met haar blaadje aan het frommelen was van haar boek. "Uh..Kiki. Zei ze dan toch maar.

Ik vond dat dat de naam goed bij haar stond. Ze had dan ook lange donkerbruine haren en bruine ogen. Ze leek me wel iemand die aardig en lief was, ik denk dat ze zelfs geen vlieg wil kwaad doen. "Waarom zit je alleen?" Vroeg ik. "Uhh...ik heb soort van geen vrienden." Er was een aarzeling in haar stem. Ze had geen vrienden. Ik denk dat ze nieuw was. "Dan zijn we hetzelfde, ik bepaald ook niet." Ze reageerde direct terug. "Jij? Geen vrienden? Je bent een van de populaire meisjes op school, iedereen kent je." De meeste kende me omdat ik omging met Mike en de jongens. Och ik mis ze, dit zinnetje had ik al duizenden keren gezegd. "Het betekent niet dat iedereen mij kent dat ik populair ben, hoor." Integendeel ik wou me helemaal niet populair voelen.

"Ben je iets vergeten, je was de vriendin van 'Luke Hemmings'" zei ze met nadruk op de enige echte Luke Hemmings. De naam liet me verschillende gevoelens voelen die ik niet kon beschrijven. "Ik weet het... Maar dan vinden ze alleen daarom.cool omdat je met een beroemde zanger een relatie hebt gehad." "Daar heb je wel gelijk in" ze klonk nu zoveel zelfzeker, net als ze mij toevertrouwd heeft. "Kiki, ik mag je." Floepte er uit. Ze bloosde. "Ik jou ook Liv." Zei ze met een glimlach.

Ik denk dat ze echt een goede vriendin zal worden. Die dag ging ik dan ook veel meer met Kiki om. Ze begreep me en ik haar ook. Ik zit niet bij haar in de klas wat best wel jammer is maar we zeiden dat we meer in de pauzes met elkaar gingen omgaan.

Luke POV

Tikkend tegen mijn been zat ik in het vliegtuig. Ja terug in het vliegtuig. We gingen weer naar London. Onze manager vond het ook beter voor ons. Aan de andere kant deden we het dan ook allemaal voor Liv. Ik mis haar, iedereen eigelijk. Alleen het probleem is als ze mij nog wil terug zien. We hadden dan ook allemaal afgesproken dat Wr niks tegen haar gingen zeggen. Meer als een verrassing houden.

Ik zat maar uit het kleine ronde raam te kijken. De lucht was helder blauw, soms wat wolkjes. Ik voelde dat iemands naast mij plofte in de stoel naast me. Ik keek weg van het raam en richtte me op wie naast me kwam zitten. Ashton. "Heyy Luke" "Hey Ashton". "Ben je zenuwachtig?" Vroeg hij. "Voor wat?" "Voor Liv terug te zien" zei hij ip een duuh-toon, het maakte me eigelijk wel aan het lachen. Maar ik erover nadenk, ben ik wel zenuwachtig?

Ik ben meer zelfzeker. "Nu dat je het vraagt, nee, ik ben best wel zeker over dit plan." "Dan is het goed, ik was er al bang voor." "Dankje, dat je mij hier mee helpt" "Dat doe ik graag, zeker voor Liv" grinnikte hij. De speakers van het vliegtuig gingen en een vrouwe stem zei dat we gingen landen en dat we onze veiligheidsgordels om moesten doen.

Door het p beven van het vliegtuig wisten we dat we aan het landen waren. De spanning werd hoog. Do this all for my love!

Heyyy

Eindelijk weer een nieuw stukje! Ik had Allang geschreven maar het was nog niet af dus hier is het eindelijk!!

HOPE YOU LIKE IT!

XXX