In love with a boy of 5SOS

7. Missing and found

Luke POV:

We splitste ons op en zochten Liv. Ik doorzocht alle straten maar geen spoor van haar. "Hopelijk doet ze niks stop, ik kan er nog niet aan denken." Zei ik tegen mezelf. Waarschijnlijk had die Mike er weer iets mee te maken. Toch fijn dat hij hielp mee zoeken.

Nergens was ze te vinden. "Kom op Luke denk, waar zal ze zijn!" Ik keek rond me en zag het park. Een verliefd koppeltje stond op het kleine brugje boven een meertje. "Een brug!" Riep ik. Het koppeltje keek me aan. Ik rende naar de brug en mijn gevoelens waren goed ik zag haar.

"Liv!" Riep ik. Ze draaide zich om en riep terug:"Luke!" Ik rende naar toe en deed mijn armen rond haar heen en hield haar stevig vast. "Doe me dit nooit meer aan, je weet hoeveel ik van je hou." Zei ik. "Het zal nooit meer gebeuren en ik kon je dit niet aandoen, ik hou van je." Zei ze en drukte haar lippen op de mijne.

In de verte zag ik dat de jongens naar ons toe kwamen lopen. Calum zei:"Liv ga nooit meer van ons weg, we houden van je." Ik hou ook van jullie en ik zal het nooit meer doen maar jullie moeten wel beloven dar jullie ook niet van mij weggaan." Zei ze terug. "Beloofd!" Zeiden we tegelijk.

We gingen naar huis en onderweg kwamen we Mike tegen. "Gelukkig, jullie hebben haar gevinden." Zei hij. Liv keek hem niet aan. "Gaan we naar huis?" Vroeg ze. Ik knikte en hand in hand liepen we naar huis. "Ashton waar is Angie?" Vroeg Liv aan Ashton. "Die is weggegaan toen we jou gingen zoeken, waarom?"

"WAT je hebt haar laten gaan!" Riep ze. "We moesten jouw gaan zoeken en we wilden haar niet bezorgd laten worden." Zei hij. "Okee, dat is waar." Zei ze terug . Daarna viel een lange stilte. Toen we thuis waren zette we het feest verder maar dan met weinig mensen. We lachten ons kapot.

Liv POV:

Ik fietste weg van het feest, van iedereen. Ik kwam aan bij een brug, ik stapte van mijn fiets af en liep er naar heen. Ik ging zitten op de brug en barste van tranen uit. Wil ik dit nog wel? Mijn ouders hebben nooit tijd voor me, mijn jeugd is verpest en ik wordt nog altijd gepest. Ik weet het niet meer.

Ik stond rechten stond aan de rand van de brug. Ik ademde diep en denk aan de dingen die allemaal met mij gebeurd waren. Mijn leven was wel verandert toen 5sos kwam maar dat was het enigste maar. Ik wou springen maar ik deed het niet, ik kon dit mijn zusje niet aandoen en mijn ouders en zeker Luke en de jongens niet. Ze waren te kostbaar voor me. Ik kan ze geen verdriet aandoen.

Ik ging weer zitten en keek recht voor me uit, ik zag niks in de verte. Alleen een klein bootje met een klein lampje. Mijn leven was een puinhoop. Waarom maak ik geen nieuwe start? Ik maak nieuwe vrienden, ik ga niet meer grof zijn. Alleen weet ik het niet als ik vrienden wil zijn met Mike, je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn.

Alleen moest ik zorgen dat mijn ouders meer tijd voor mij en Ricky maakte. Ik voelde me nu gelukkig dan ooit. "De nieuwe star begint nu!" Riep ik. Ik stond op en klom voorzichtig van de brug. "Liv!" Riep iemand. Ik keek rond en zag Luke naar me toe lopen. "Luke!" Riep ik terug.

Hij rende naar me toe en deed zijn armen rond me heen en hield me stevig vast. "Doe me dit nooit meer aan, je weet hoeveel ik van je hou." Zei hij. "Het zal nooit meer gebeuren en ik kon je dit niet aandoen, ik hou van je." Zei ik en drukte mijn lippen op de zijne.

Intussen kwamen de andere eraan. "Liv ga nooit meer van ons weg, we houden van je." Zei Calum. Ik lachte: "ik hou ook van jullie en ik zal het nooit meer doen."Samen gingen we naar huis en hadden we het feest nog verder gezet maar dan voor ons alleen. We hadden zoveel plezier samen dat ik niet meer wou weggaan.