Villa Martinez Series #1: If Our Love Is Wrong

Prologue

Prologue

Villa Martinez

Andrea

"Mom, hindi pa raw po kayo kumakain, sabi ni Manang." Kinuha ko ang food tray mula sa matandang kasambahay na nakasunod sa akin pagpasok ko sa kuwarto. Madilim ang paligid dahil hindi pa nabubuksan ang mga kurtina at ilaw. Nagkaroon lang ng liwanag nang mabuksan ang pinto dahil pumasok ako. My mother was in bed looking at nowhere.

I sighed and went to her with the food. Sinubukan ko siyang subuan pero tinabig lang niya ang kamay ko. Tinabig din niya ang lalagyan ng pagkain kaya natapon iyong lahat sa sahig. Hindi agad ako kumilos. Habang si Manang ay nagtawag na ng dagdag na kasambahay para malinis ang kalat.

I looked at my mother. Parang hindi na siya iyong mommy ko. I couldn't see any gentleness in her eyes every time she'd look at me. Galit na lang ang nakikita ko tuwing tinitingnan niya ako.

"Leave!" pagtataboy niya na hindi na rin bago. I was used to it already. Mula noong mawala ang kapatid ko ay parang gusto na rin niya akong mawala o sana, ako na lang talaga iyong nawala.

"M-Mom—"

"I said, leave! Leave me alone! Ayaw kitang makita! Ikaw ang may kasalanan kung bakit nawala sa akin ang anak ko! Kasalanan mo! Kasalanan mo!" Paulit-ulit na naman niya akong sinisi.

Ang kaninang nanginginig lang na mga labi ay nasabayan na ng pagbuhos ng mga luha sa pisngi ko. Kahit ganito naman palagi ay nasasaktan pa rin ako. I love her. I loved my mother so much.

"Ano ang nangyayari dito?"

Napabaling ako sa pinto nang marinig ang boses ni Daddy. He just arrived home. He was a court judge, lawyer naman si Mommy. Pareho silang magaling na abogado. And I look up to them. Kaya nga nag-take din ako ng law. And I just passed the Bar.

Pinunasan ko ang mga luha.

Tumingin sa akin si Daddy. Tumango siya na parang sinasabing siya na muna ang bahala kay Mommy.

I nodded too and went outside. Kasunod ang mga kasambahay na kakatapos lang linisin ang natapon ni Mommy.

Nanatili lang akong nakatayo sa labas ng master bedroom ng bahay namin. Hanggang sa narinig kong bumukas ang pinto. Agad akong tumingin kay Daddy. He let out a sigh. Humakbang siya palapit sa akin.

"Congratulations, hija," sabi niya na may maliit na ngiti.

Napangiti na rin ako. "T-thank you, Dad."

"Binati na lang nila ako kanina sa office at topnotcher ang anak ko. I'm so proud of you, anak."

"Thank you, Dad," muli kong sabi at niyakap siya.

He tapped my back. "Pagpasensiyahan mo na ang mommy mo. Alam kong proud din siya sa iyo. She just misses your brother..."

"I know, Dad... I understand..." I said in pain.

"What's your plan?" he asked after we parted.

"Work," I answered.

Tumango siya. "How about rest?"

Kung hindi pa iyon sinabi ni Daddy ay hindi ko na talaga siguro mararamdaman ang pagod. Parang namanhid na ako. "You've been studying and reviewing for your Bar exam. And you did very well, Lia." He smiled. The lines at the sides of his eyes showed. "Give yourself a reward. Take a rest. And then after, madali na lang ang trabaho."

I smiled. Muli ko siyang niyakap at nagpasalamat. Pumasok akong muli sa kuwarto nila. Magpapaalam ako bago magbakasyon.

"Mommy... Aalis muna ako. Gift n'yo raw sa akin ni Dad. Thank you, Mom... Uh, kasama ko si Alecx. Magbabakasyon din daw kasi siya kaya magkasama na kami. Mommy..." Marahan akong lumapit at umupo sa gilid ng kama. I was looking at her. Nasa harap lang naman ang tingin niya. She refused to see a doctor. She refused everything. Nagkukulong lang siya rito sa kuwarto. "Mommy—"