Villa Martinez Series #1: If Our Love Is Wrong

Chapter Twenty

Chapter Twenty

Family

Tisoy

Naabutan ko si Kayla sa basement. Hindi ko mapapalampas ang ginawa niya kay Lia. Ganito na ba siya noon pa? Sinasaktan niya ang kapatid niya?

"A-Allen, why are you here?"

My jaws clenched. "What did you do?"

"What?" Parang may napagtanto siya. "Magkasama ba kayo ni Andrea?"

I saw anger and hatred in her eyes. Hindi para sa akin kundi para sa kapatid niya.

Ngayon ko lang nalaman na ganito pala siya kay Lia. Parang ang dali niyang magalit sa kapatid niya. Nagawa pa niyang pagbuhatan ng kamay.

Mahigpit kong hinawakan ang braso niya. Agad niyang ininda ang hawak ko. "Huwag mo nang sasaktan pa uli si Lia. The next time you hurt her, you will not like what I would do to you," I warned her. She couldn't just hurt Lia. Lalo at nandito na ako.

Hindi siya nakapagsalita at mukhang nagulat.

Iniwan ko na siya doon at bumalik na ako sa unit ni Lia. Her father called that day. Nasabi na rin ni Lia sa papa niya na ako ang ama ni Toffie. Pinapapunta siya nito sa birthday ng asawa nito sa bahay nila. "Lia, I can go with you—"

Umiling siya. "Dito ka lang para may kasama si Toffie. Sandali lang din naman ako doon."

I was worried. Lalo at nalaman ko mula sa kanya na hindi pala talaga sila okay ni Kayla at ng ahma niya.

She gave me a smile to assure me. "Kung gusto mo, ihatid at sunduin mo na lang ako mamaya?"

I nodded. Iniwan muna namin si Toffie sa yaya niya. "Sunduin mo na lang ako mamaya." She kissed my cheek at lumabas na siya ng sasakyan.

Nag-aalala pa rin ako sa kanya habang nagda-drive ako pabalik sa condo para balikan ang anak namin. When I arrived, ibinigay ko muna kay Toffie ang atensiyon ko. Naglaro kami ng mga toy car niya. He liked cars. At natutuwa ako na paborito niya iyong ibinigay kong regalo noong birthday niya.

I remembered the first time I saw Lia on the island. Agad akong nagandahan at humanga sa kanya. Lalo at mabait din siya. At halatang galing sa may kayang pamilya. While I was only the Tisoy she knew then.

Noong nawala ang alaala ko at napadpad sa isla, tinanggap ko na rin ang buhay ko doon. Mahal din naman ako nina Nanay at Tatay at inalagaan nila ako. Pero noong nakilala ko si Lia sa isla, parang hindi na ako nakontento sa buhay ko doon. Ginusto kong makaalis. I wanted to be a better person that she deserved.

Kaya noong nagpakita sa akin si Daddy at sinabi niyang anak niya ako at kung ano talaga ang buhay na mayroon ako sa Maynila ay mas nagkaroon ako ng pag-asa para sa amin ni Lia kahit pa bigla na lang siyang nawala noon at hindi ko pa alam kung saan siya hahanapin.

"'Nay." Pumasok ako sa bahay. Galing kami ni Tatay sa pangingisda. "Si Andrea po?" Siya agad ang hinanap ko.

"Nagpaalam siya sa 'kin kanina na magpapahangin lang sa labas," sabi ni Nanay.

And I looked for her. Pinuntahan ko na sa villa pero wala na siya doon. Halos mabaliw ako. Ang daming tanong sa isip ko. Wala siyang sinabi. Wala naman kaming pinag-awayan. Bigla na lang siyang nawala.

Sumama ako sa Maynila para talaga hanapin si Lia. And I found her. Kasabay niyon ay nalaman kong magkapatid daw kami. Lalo akong parang mababaliw. Hindi ko iyon matanggap! Ginusto ko na lang maging si Tisoy uli sa isla. Kaysa ganito na magkapatid pala kami.

She cried in front of me. Nakiusap na itigil na namin at kalimutan iyong mga nangyari sa isla. But I couldn't do that! Tingin ba niya ay ganoon lang kadali iyon?