Villa Martinez Series #1: If Our Love Is Wrong

Chapter Seventeen

Chapter Seventeen

Visit

Just when I thought that my son was okay na kaming dalawa lang, I was wrong...

Naabutan ko si Toffie na umiiyak isang beses na sinundo ko siya sa school. The classes just started for the school year. I enrolled him in a nearby private school. His first days were okay and his teacher even told me that he was doing well in their classes. Nga lang, ngayon ay umiiyak siya and his hands were balled into fists.

Bumilis ang lakad ko palapit sa kanya na nakatayo sa labas ng tahimik na nilang classroom. Tapos na ang klase nila. "Toffie!" Agad akong napaluhod sa harap niya para magpantay kami. Hinuli ko ang tingin niya. "What's wrong, baby? What happened?" sunod-sunod kong tanong.

I saw him gritting his teeth. Hindi siya nagsasalita.

Hinanap ko ang teacher niya at nalaman kong nanuntok daw ng kaklase ang anak ko. Tinawagan na rin pala ako kanina pa ng school pero hindi ko napansin ang phone ko dahil abala ako sa trabaho. Mabuti at hindi naman daw malala iyong pagkakasuntok at nakausap na rin nila ang mga magulang ng bata at sinabihan na kakausapin din nila ako. Humingi ako ng paumanhin at inuwi na si Toffie.

"Why did you do that, Toffie?" I asked him immediately nang nasa bahay na kami.

He looked up at me. He looked like he was on the verge of crying and he looked angry, too. "He said na wala akong daddy! I told him na meron and that he's still in the US! He didn't believe me and kept on telling me na wala akong daddy unlike him! Kasi palagi siyang sinusundo ng daddy niya sa school!" Tumulo ang luha niya.

Nabigla pa ako sa pagtataas ni Toffie ng boses. Alam kong hindi bayolenteng bata ang anak ko. I'd known him to be a soft and happy kid. Kahit hindi pa talaga siya nakakasalamuha ng mga kapwa niya bata noon ay maayos naman ang pakikitungo niya sa mga classmate niya noong nagsimula na siyang pumasok sa school. Ngayon lang ito nangyari.

Lumuhod ako sa harap niya. Nabitawan ko rin ang bag ko sa tabi, sa sahig. I held him in his arms as I looked at him in the eyes. "Toffie..." I didn't know how to start. "That's bad, punching your classmate or anyone. Don't do that again."

He nodded while crying. Suot pa rin niya ang school uniform niya.

I sighed. I wiped the tears on his cheeks.

"Mommy, when will Daddy really come home? You always tell me that he's in the US every time I'd ask you. I am waiting, Mommy." He sobbed.

It was like my heart was being crushed. Naaawa at nasasaktan ako habang nakatingin sa anak ko. Akala ko kaya hindi na siya nagtatanong ng tungkol sa daddy niya ay dahil masaya na siya na kaming dalawa lang. Pero hindi lang pala niya sinasabi na naghihintay siya.

"Toffie..." I brought him on my arms and embraced his small body. Sobra akong nasasaktan para sa anak ko.

I was wrong.

I needed to talk to Kristoff.

Alecx was right. Hindi na ito tungkol sa amin ni Kristoff. Higit sa aming dalawa ay narito na si Toffie. Ang anak namin.

We were invited to Atty. Flores and Atty. Cabral's wedding. Natuwa si Tito Rome na finally ay magpapakasal na rin ang panganay niya. Matagal na ring mag-boyfriend at girlfriend ang dalawa na pareho kong nakakasama sa firm. Kinuha nilang ring bearer si Toffie.

"Toffie!" tawag ko nang nagtatakbo siya nang makarating kami sa simbahan. He looked cute with the bow tie.

Natigilan ako sa paghabol sa anak ko nang makita kung kanino siya bumangga. Hinawakan siya ni Kristoff at lumuhod ito sa harap ng anak ko.