7 gölgeli 1 adam...

11.ci bölüm.

Merhabalar...
Nasılsınız? Şu virüsden olabildiğince uzak durun. Kendinizi koruyun lütfen...
Ve bi şey söylicem...
Geçen bölüme 6 vote sınır koymuşdum. Ve 2 vote geldi.
Ve 23 okunma...
Teşekkürler hayalet okuyucular...
Vote verin...yoksa döverim. Hadi okuyun bakiyim...

Ve evet. Akşam seansımızın vakti gelmişdi.
Aslında çok utanıyordum ya...
Çalışma odasında onu bekliyordum.
Acaba yine sorarmı neden tokatlıyordun kendini diye...Ya beni deli sanarsa???

Kapının açılmasıyla ayağa kalktım.

"Gerek yok. Neden ayağa kalktın.. otur.."

"Ahh tamam. Şey... başlayalım..
Hadi uzan şu  koltuğa. Bu sefer geçen seansdakinden zorlu olucak. Çok düşünmeni istiyorum bu kez 

J:tamam. Ama bir şeyi bilmeni istiyorum. Zorlandığım zaman Yoongi ortaya çıkar. Çünki o benim korkumdan yarandı. Zor duruma düşünce o her zaman ortaya çıkar. Dikkat et"

"anladım. Tamam. Çok zorlamam.
Gözlerini kapa..."

Kendimde koltuğun önündeki sandalyede oturdum. Aslında gergindim. Nedenini bilmesemde gergindim. Evet.. şimdi başlıyoruz.

" Jin.. sakin bir yerde olduğunu düşün. Ormanlıkta ola bilir. Çocukluğunu ne hatırlıyorsan gözünün önüne getir. Ne hiss ediyorsun?"

" saçma gele bilir ama...
Korkuyorum..."

"korkuyormusun? Hmm.. peki korkunun nedenini göre bilirmisin?"

"bilemiyorum."

"lütfen Jin.. hatırlamaya çalış...bak bu bize çok yardım ede bilir..."

Biraz bekledim... Ellerime bakıp not defterimle oynuyordum. Kafamı kaldırdığımda.. Jini kan ter içinde gördüm.  Kaşları çatılmış... sanki uykudaymış gibi sayıklıyordu...

"Yardım edin"...

Duyduğum şeyle duraksadım. Acaba ne görüyordu? Çok zorlanıyor... Yoongi her an çıka bilirdi.. Yanına yaklaştım..

"Jin...uyan..Jin... hadi.. kendini bırakma.. uyan hadi.. Jin..."

"korkuyorum.."

"Jin hadi uyan.. bak.. geçti.. gerçek değil.. aç gözünü..."

Neden korkuyor? Çocukluğunda bir şey oldu.. onu bu hale getirecek büyük bir olay.

Yanında oturup onu uyandırmaya çalıştım. Ama hala sayıklıyordu. Terlemişti.. Elini tuttum... Endişeleniyordum.

"Jin.. lütfen uyan..."

Birden gözünü açtı.  Ağlıyormuydu?

Bana korku dolu gözlerle bakıyordu. Çok korkmuştu..
Kanepede doğruldu. Gözünden yaş damlıyordu. Ne görmüş ola bilirdi ki?

"Jin.. bak geçti.. sadece rüy- .."

Sözümü kesen bana sarılması olmuştu. İki kolunuda bana sarmıştı. Kafasını omzuma yasladı.
Şaşırsamda.. çabuk toparlandım.

"ben...ben çok korktum. Uyanamayacağımı sandım. Çok çabaladım. Ama o karanlık beni kendine çekiyordu. Yapamıyordum. Güçsüzdüm. Çaresizdim.. çok korkuyordum. Tıpkı karanlıktan korkan çocuk gibi..."