KADER KURŞUNU

BÖLÜM:2

Dokuz yaşında iken Özge yetimhaneye gelmişti.Oda benim gibi ailesini bir trafik kazası sonucunda kaybetmişti.Yakın akrabaları olmadığı için ,uzak sayılanlar ise küçük bir çocuğun sorumluluğunu almak istemediklerinden  ,kendi aralarında bir karar alıp onu yetimhaneye teslim etmişlerdi.O zamanlar Özge bana göre daha sessiz sakin ,oldukça içine kapanık  bir çocuktu.Bahçede ki çocukların  yanına yaklaşmazdı.Sadece onları sessizce izler  ve anlamaya çalışırdı.Bahçedeki oyun zamanları bende onu izlerdim.Arada bir bakışlarımız çakıştığında gözlerini hemen kaçırır sanki bir suç işlemiş gibi panik olurdu.O küçücük parmaklarını bir birine dolar onlarla oynardı..

Özge'nin  koluma dokunması ile kapalı olan gözlerimi açtım. O  maviş gözlerini daha da  büyütmüş bana bakıyordu.

_Bir kaç defa  seslendim ,cevap vermeyince uyudun sandım.

_Yok uyumuyordum.Sadece gözlerim kendiliğinden kapanmış.Bugün dinlenirsem çabucak toparlanırım.

_Bunların hepsi benim hatam,benim yüzümden bu haldesin.

_Kendini suçlaman olanları değiştirmiyor.Demek ki  bu olanları yaşamam  gerekiyormuş.Aslında biliyor musun, bir şeyi daha iyi anladım.

_Neyi  daha iyi anladın?

_Korkularımı yendiğimi,güçlü olduğumu sanıyordum.Kendimi buna öyle alıştırmışım ki,oysa öyle değilmiş.

_Hayır sakın  sakın öyle düşünme! Sen bu hayatta gördüğüm en güçlü kadınlardan birisin.Sen o çocuk yaşında ,yaşadığın işkenceye rağmen o şerefsizlere boyun eğmedin.Ya sen bir çocuktun ama bir yetişkin gibi güçlü durdun ve ölmeden onların elinden sağ çıktın. Bir ay ,koskoca  bir ay o kömürlükte dayandın.Sonraki yıllarımızı düşün ,koyduğumuz kuralları  düşün,o şerefsiz insanları inandırarak geçirdik.Günü geldi biz  sağ  salim yetimhaneden ayrıldık.

Özge  odamın  ortasında elleri belinde sinirle bağırarak konuşuyordu.Geçmiş ne kadar acı dolu olsa da ,ondan ne kadar kaçsak da ,o istediği zaman gelip bizi buluyordu.

_Duru biz kendimize çok güzel bir hayat oluşturduk.Hayatımız da korkmamızı gerektirecek hiçbir şey  yok.Bunu tıpkı şey gibi düşün.Araban ile yolda gidiyorsun ,kırmızı ışıkta durdun ve arkadan gelen bir araç sana çarptı.Bekliyor muydun?Hayır çünkü bilemezsin aniden olan bir olay ,bu demek değil ki her kırmızı ışıkta durduğunda arabana aradan gelip çarpacaklar.

_Özge sence de yeterince kendimizi kandırmıyoruz mu?Gerçekçi olalım.

_Ben gerçekçiyim zaten,gerçekleri sana göstermeye çalışıyorum.

_Değilsin Özge sadece kendini,kendimizi buna zorluyoruz.

_Hayır sen kendini zorluyorsun ?İnan canım biz çok şeyi atlattık.Tek değildin ben de senin yanındaydım.Bu zamana kadar hayatımızda  kurallar vardı.Hepsinde de başarılı olduk .Biz kazandık ve bu günlere kadar geldik.

_Yeter artık Özge hayatımda kural olmadan nefes almak istiyorum,korkmadan karanlıkta durmak istiyorum,yağmurda ne kadar ıslansam da sonunu düşünmeden mutlu olmak istiyorum.Bunları yapabiliyorum mu?Hayır yağmurlu günlerin karamsarlığı  ya da sonun da bana ne getireceğini biliyorum.Sen de ben de çok iyi biliyoruz.

Özge ile geçirdiğimiz onca yıldan sonra ilk defa böylesine bir tartışma yaşamıştık.Özge hayal kırıklığı ve öfke ile odamın kapısını adeta kırarak çarpıp çıkmıştı.Yattığım yatakta ne kadar süre öyle kaldım ,yada kaç defa uyanıp  tekrar geri uyudum bende farkında değildim.Kulağıma gelen ezan sesi ile kafamı odanın penceresine doğru çevirdiğim de, havanın kararmış olduğunu gördüm.Özgenin çok öfkeli olduğunu ve bana kırıldığını biliyordum.Üzerimdeki yorganı açıp ayaklarımı yataktan aşağıya doğru sarkıttım.Vücudum biraz dinlendiği için kırgınlığım  o kadar kalmamıştı.Elimi boğazıma götürdüğüm de şişkinliğin biraz inmiş olduğunu fark ettim.Oturduğum yerden derin bir nefes alıp ayağıya  kalktım.Odanın kapısını açıp,salona doğru ufak adımlar atarak ilerledim.Televizyon açık  ama özge salonda değildi.Tam yönümü odasına çevirmişken ,mutfaktan tıkırtı duyunca orada olduğunu anladım.Mutfağın kapısına vardığımda ,omzumu kapıya dayayıp sırtı bana dönük olan özgeyi sessizce izlemeye başladım.Mutfak tezgahında bir şeyler ile uğraşıyordu.