Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Κεφάλαιο οκτώ ⚰️

«Κήρυξε πόλεμο. Ήρθε η ώρα να παίξουμε το παιχνίδι του» - Ρόμπερτ Άβερνοφ

                                 ~ • ~

Με μια κίνηση, τράβηξε ο Ρόμπερτ τα βέλη από τις παλάμες του Τρίσταν και τότε το αίμα του πετάχτηκε στο πρόσωπο και των δυο. Ένας μορφασμός αηδίας κατέβαλε το πρόσωπο του Ρόμπερτ καθώς καθάρισε τους λεκέδες με την άκρη του μανικιού του. Ο Τρίσταν ένιωσε ξαφνικά μια ζάλη και έτσι κατέρρευσε στο κρεβάτι. Το δέρμα του είχε χλωμιάσει ενώ οι πληγές του έρρεαν ακατάπαυστα. Μπορούσα και ένιωθα τον πόνο του λόγω του δεσμού μας και μαζί με αυτόν ένιωσα και εγώ εξίσου αδύναμη. Γονάτισα στα πλακάκια του πατώματος και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα την Λία.

Εκείνη αμέσως έτρεξε στο δωμάτιο και ετοίμασε το ραβδί της. Με ένα στριφογύρισμα του, ένα κομμάτι γάζας τυλίχτηκε σφιχτά γύρω από τις παλάμες του. Η ροή σταμάτησε σχεδόν μεμιάς έτσι μπόρεσε να πιάσει τα χέρια του ανάμεσα στα δικα της. Αφού μουρμούρισε κάτι δυσνόητες λέξεις, μια λάμψη φώτισε το δωμάτιο και όταν έσβησε, τα τραύματα του είχαν κλείσει.

«Ορίστε, τώρα είσαι μια χαρά» είπε γλυκά και αποχώρησε από το χώρο

Ο Ρόμπερτ είχε μείνει έκπληκτος από το θέαμα μπροστά του. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κάτι τέτοιο, ο τρόπος που δρούσαμε και χειριζόμασταν τέτοιες καταστάσεις τον ξάφνιαζε συνεχώς. Ήμουν σίγουρη πως καταβάθος και αυτός θα ήθελε να χρησιμοποιεί μαγικά.

«Ξέρετε κάτι, πρέπει να φύγω. Ρόμπερτ θα έρθεις μαζί μου. Συνάντησε με σε δέκα λεπτά έξω» είπα και εξήλθα από το υπνοδωμάτιο

Έτρεξα προς το υπνοδωμάτιο μου και γέμισα γρήγορα ένα σακίδιο με μαχαίρια και ένα μπουφάν. Έπειτα έκανα ένα σύντομο ντουζ και άλλαξα σε μια καθαρή αλλαξιά. Η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ. Είχα απίστευτο άγχος και ανησυχούσα μήπως φτάναμε πολύ αργά. Έπιασα τα μαλλιά μου ψηλά σε μια αλογοουρά και στην συνέχεια περπάτησα προς την αυλή. Εκεί βρήκα τον Ρόμπερτ να περιμένει μαζί με την Λία και τον Τρίσταν. Ο Ρικ είχε πάει στο εργαστήριο για ανάλυση των βελών του Σίριους.

«Τι γυρεύετε εσείς εδώ; Νόμιζα πως θα ήμουν μόνο εγώ και ο Ρόμπερτ» είπα και ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της Λίας

«Αν νομίζεις πως θα σε αφήσουμε μόνη σε όλο αυτό είσαι γελασμένη. Η Αρίν είναι σαν ανιψιά μου. Δε θα σε αφήσω να το περάσεις αυτό χωρίς βοήθεια και υποστήριξη» απάντησε τρυφερά