Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Κεφάλαιο δυο ⚰️

«Δεν μπορούμε να αγνοούμε το παρελθόν λες και δεν μας επηρεάζει» -Τρίσταν Τζέρστεϊν

                                  ~ • ~

Ένας δυνατός χτύπος με έκανε να ξυπνήσω από την ηρεμία και την χαλάρωση μου. Δεν είχε πολύ ώρα που είχα κοιμηθεί, εφόσον πέρασα την νύχτα μου ξάγρυπνη, αναλογιζόμενη του τι θα έκανα σχετικά με το παιδί. Σηκώθηκα όρθια, και αφού τεντώθηκα να φύγει η κούραση, άνοιξα την πόρτα να δω ποιός είναι. Ωστόσο δεν βρήκα κανένα. Κοίταξα τριγύρω μου και το μόνο που είδα, ήταν μαθητές να περιφέρονται και να μιλούν. Πήγα να κάνω ένα βήμα προς τα έξω, και τότε ένιωσα κάτι αιχμηρό να τρυπάει το πέλμα μου.

Έστρεψα την προσοχή μου προς τα κάτω, και βρήκα ένα ξύλινο βέλος να κείτεται στα πλακάκια. Το πήρα στα χέρια μου, κλείνοντας την πόρτα ταυτόχρονα, και έμεινα να το παρατηρώ. Είχε μεταλλική, μαύρη κορυφή, και ξύλινο, κοκκινόχρωμο σώμα, στο οποίο κρέμονταν ένα χαρτάκι. Αμέσως τράβηξα το σημείωμα, και άρχισα να το ξετυλίγω, μη αναγνωρίζοντας τον γραφικό χαρακτήρα. Έλεγε:

«Η άφιξη σας έγινε γνωστή, για να δούμε ποιός θα κερδίσει στην τελική. Ξέρω την ταυτότητα σου και το αδύνατο σου σημείο. Μην εμπλακείς, γιατί δε θα το χαρείς, με αίμα θα βάψω ότι έως τώρα έχει προστατευτεί»
                                                                Σ.Γ.

Βλεφάρισα επανειλλημένα, ξαφνιασμένη από το σημείωμα-απειλή. Τι εννοούσε με αυτό; Σε τι αναφερόταν; Από που με ήξερε; Ποιός είναι αυτός ο Σ.Γ τέλος πάντων; Χιλιάδες ερωτήματα περνούσαν συνεχώς από το μυαλό μου, καθώς άλλαζα ρούχα. Αφού φόρεσα κάτι άνετο, βγήκα από το κτίριο και κατευθύνθηκα προς τα γήπεδα από όπου και ακούγονταν φωνές. Εκεί βρήκα την Λία με τον Ρικ να στέκονται και να μαλώνουν, ενώ ο Τρίσταν καθόταν και διάβαζε ένα βιβλιο. Μόλις έφτασα σε αρκετά κοντινή απόσταση, κατάφερα να ακούσω τι λέγανε.

«Φθηνές δικαιολογίες Ρικ. Ας έλεγες απλά ότι δεν ήθελες να με παντρευτείς!» Ούρλιαξε η Λία εκνευρισμένη από την απαθής στάση του

«Δεν είναι έτσι! Απλά είχα και άλλα πράγματα να ασχοληθώ. Πιο σοβαρά από τον παραμυθένιο γάμο» της απάντησε εξίσου θυμωμένος

«Ότι πεις! Βλάκα»

Τότε προτού προλάβω να επέμβω, σήκωσε το χέρι της και του άστραψε ένα χαστούκι τόσο δυνατό ώστε να του αφήσει σημάδι.