Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Κεφάλαιο δέκα ⚰️

«Ανάμεσα στο μέλλον και το παρελθόν προτιμώ το τώρα» - Κάθριν Φέϊτερ

                                   ~ • ~

Για λίγα λεπτά δε μπορούσα να μιλήσω, τον κοιτούσα σαστισμένη, σαν φάντασμα των ονείρων και των εφιαλτών μου. Εκείνος από την άλλη φαινόταν μπερδεμένος, κοιτούσε μια τον εαυτό του και μια το μέρος γύρω του. Τότε μας πλησίασε ο Ρόμπερτ και με βοήθησε να σηκωθώ ενώ τέντωσε το χέρι του προς τον Άσερ για χειραψία.

«Είμαι ο Ρόμπερτ Άβερνοφ εσυ πρέπει να είσαι ο Άσερ Φέϊτερ» συστήθηκε

«Μάλιστα.. αυτός είμαι. Που βρίσκομαι; Τι συνέβη; Εγώ.. θυμάμαι πως.. πέθανα» ψέλλισε

«Αφήστε με να τον αναλάβω» παρέμβη ο Τρίσταν καθώς στάθηκε από μπροστά του

«Τρίσταν; Άλλαξες» είπε ο Άσερ ξαφνιασμένος

«Συγγνώμη για αυτό φίλε»

Με μια κίνηση άγγιξε το κούτελο του και ψιθύρισε κάτι αλλόκοτες εκφράσεις. Ένα απότομο βουητό ήχησε στο χώρο ενώ ο Άσερ έπεσε στα χώματα αναίσθητος. Αυτό έκανε την Λία να τρομάξει καθώς έτρεξε αμέσως προς το σώμα του για να ελέγξει τους παλμούς του.

«Είναι καλά» ψιθύρισε ανακουφισμένη

«Φυσικά και είναι καλά. Του έκανα ένα μικρό μπρέϊνστορμ. Όταν ξυπνήσει θα έχει αναμνήσεις των όσων έγιναν μετά το θάνατο του. Μαζί φυσικά και τις δικές μου αποκλειστικές στο πραγματικό κόσμο» κόμπιασε

«Θα δει δηλαδή ότι ήμασταν ζευγάρι» είπα

«Για μισό, είχατε σχέση;» Ρώτησε ο Ρόμπερτ γεμάτος περιέργεια ενώ ανέβαινε στην Αζέλ

«Δε τα συζητάμε αυτά καλύτερα κάποια άλλη στιγμή;» Αναφώνησε η Λία στην προσπάθεια της να σπάσει τον πάγο

«Θα συμφωνήσω. Ας επιστρέψουμε στην σχολή» είπα ενώ έριξα τον Άσερ στους ώμους μου

Περπατήσαμε πίσω στο σχολείο και αμέσως τον τοποθέτησα κάπου αναπαυτικά. Έπειτα τον σκέπασα με μια κουβέρτα και τον άφησα να κοιμάται μέχρι να ξεκουραστεί. Τα πυκνά μαλλιά του κάλυπταν τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του. Η παιδικότητα του προσώπου του πλέον είχε εξαφανιστεί. Τη θέση του την είχε πάρει ένας ώριμος άντρας. Ένα κοιμισμένο μουρμουρητό έφυγε από τα χείλη του την ώρα που άλλαζε πλευρό. Φαινόταν ήρεμος.