Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Κεφάλαιο δεκαέξι⚰️

«Τα θύματα αυξάνονται κι φοβάμαι μήπως δεν επιβιώσουμε» - Κάθριν Φέϊτερ

                                  ~ • ~

Οι δράκοι πέταξαν πάνω από τον καταρράκτη και διαπέρασαν την πύλη με ταχύτητα του φωτός. Σύντομα ήμασταν και πάλι πίσω στο ερημωμένο δάσος. Με ένα σφύριγμα τους, ο Ρόμπερτ και ο Κέρκ οδήγησαν το τάγμα πίσω στην σχολή. Όταν φτάσαμε εκεί, η ανάσα μας κόπηκε από το θέαμα. Η αυλή ήταν γεμάτη με λυκάνθρωπους οι οποίοι μανιωδώς κυνηγούσαν τους μαθητές και τους δασκάλους. Κοίταξα προς τον Τρίσταν ο οποίος είχε μια τρομοκρατημένη έκφραση στο πρόσωπο του και με βιαστικές κινήσεις, κατέβηκα από τον δράκο και κατευθύνθηκα προς δυο μαθητές οι οποίοι είχαν περικυκλωθεί από έξι λύκους.

Τα παιδιά είχαν βγάλει τα μαχαίρια τους έξω ενώ οι λύκοι γρύλιζαν επιθετικά. Με μια κίνηση λύγισα τα γόνατα μου και πήρα φόρα καθώς οι κυνόδοντες μου διογκώθηκαν θεαματικά. Έτρεξα κατά πάνω τους και έναν-έναν άρχισα να τους δαγκώνω και να τους εκτόξευω σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Παρόλο που τους αποδυνάμωνα για λίγο εκείνοι συνέχιζαν να πλησιάζουν. Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα, ενώ τα σώματα τους μικρόσωμα γεγονός που μαρτυρούσε πως ήταν προφανώς μεταλλαγμένοι. Δηλαδή στην ουσία ήταν θνητοί μολυσμένοι.

Ωστόσο μερικοί από αυτούς ήταν τρομερά μυώδης και λιγότερο επιθετικοί. Στο λαιμό τους είχαν μια μικρή πινέζα, που ενώ τους ενοχλούσε δε μπορούσαν να την βγάλουν. Αν πήγαιναν να την αγγίξουν, εκείνη έλαμπε και τους έκανε να πονάνε.

«Τι στο καλό γίνεται με την πινέζα;» Αναρωτήθηκα δυνατά και τότε κάποιος απάντησε από πίσω μου καθώς ένας λύκος πήδηξε καταπάνω μου

«Είναι πηγή ελέγχου. Η πινέζα περιέχει μαύρη μαγεία που ελέγχει το άτομο στην οποία χορηγείται και το κάνει να δράει σύμφωνα με τις επιθυμίες αυτού που την χορήγησε» επεξήγησε ο Τρίσταν και με μια κίνηση του ραβδιού του, πάγωσε τον λύκο

«Γιατί να θες να ελέγξεις έναν λύκο;»

«Γιατί ίσως χωρίς αυτό σου επιτίθεται;» Είπε και τότε κατάλαβα

Δεν ήταν όλοι οι λυκάνθρωποι θνητοί, μερικοί από αυτούς ήταν και κανονικοί. Για αυτό και είχαν τρύπες στα διάφορα σημεία των σωμάτων τους. Τους χρησιμοποιούσε ταυτόχρονα για πηγή άντλησης αίματος και στρατό.

Κλώτσησα μερικούς ακόμη και διέταξα τους μαθητές να μην τους σκοτώνουν αλλά να τους κοιμίζουν ή να τους αναισθητοποιούν. Τους χρειαζόμασταν ζωντανούς. Άλλωστε ήταν στην ουσία δικοί μας σύμμαχοι και όχι του κακού.