Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Επίλογος⚰️

«Δεν έχει σημασία το μέρος, εγώ θα σε αγαπώ σε όλες τις διαστάσεις» - Τρίσταν Τζέρστεϊν

~ • ~

Έτρεξα προς τα έξω με μονάχα μια κατεύθυνση. Ο Άσερ έμεινε για λίγο με τον πατέρα για να του λύσει τα χιλιάδες ερωτήματα που του είχαν δημιουργηθεί κατά την άφιξη του. Ωστόσο όταν βγήκα στην αυλή δεν τον έβλεπα πουθενά. Το μόνο άτομο που υπήρχε και καθόταν σε ένα από τα παγκάκια κάτω από σκιερό μέρος, ήταν η Λία.

Στα χέρια της κράταγε ένα βιβλίο, ενώ πάνω στο κλαδί του δέντρου δίπλα της, κοιμόταν η Λούνα. Αποφάσισα να της μιλήσω καθώς την έβλεπα κάπως αφηρημένη. Έτσι βημάτισα προς αυτήν και έκατσα στην κενή θέση δίπλα της. Τότε παρατήρησα τα μάτια της βουρκωμένα και τα χέρια της να πιέζουν με δύναμη τις κιτρινισμένες σελίδες του αντικειμένου.

Τοποθέτησα το χέρι μου πάνω στον ώμο της και αμέσως έστρεψε το βλέμμα της προς την μεριά μου. Φαινόταν χλωμή, αδύναμη και κουρασμένη. Σαν να είχαν εξαντληθεί τελείως οι δυνάμεις της μετά από τις τόσες περιπέτειες και διαδρομές. 

«Είσαι καλά;» Ρώτησα και εκείνη έγνεψε αρνητικά

«Και ναι και όχι. Από την μια είμαι χαρούμενη που ξαναείδα την μητέρα μου και κερδίσαμε την μάχη και από την άλλη με στοιχειώνουν ακόμα οι αναμνήσεις και οι εικόνες των πτωμάτων. Χάθηκαν άνθρωποι που λατρεύαμε και θαυμάζαμε. Χάθηκε ο Ντρου, που πάντοτε μας προστάτευε και κάθε φορά που ερχόμασταν αντιμέτωποι με τον Ελίς ήταν εκεί για να αμυνθεί και να μας φροντίσει. Χάσαμε και τον Ρικ. Μπορεί για εσένα να ήταν ένας απλώς φίλος, και για εμένα μια πικρή ερωτική απογοήτευση αλλά δεν παύει να είναι κομμάτι μου. Και δεν σου κρύβω πως ο χαμός του δημιούργησε στην καρδιά ένα μικρό κενό. Αρκετά μικρό που να μην είναι ορατό σε όλους, αλλά μεγάλο για να το νιώθω κάθε στιγμή που ανασάνω και θυμάμαι. Ήταν τόσο θαρραλέος, τόσο ρομαντικός, τόσο, προστατευτικός..Θρήνησε για εμένα, λύγισε όταν με ξαναείδε, και αν τώρα χρειαζόταν να θυσιαστεί για να σωθώ πιστεύω θα το έκανε. Γιατί έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Ένα παλικάρι της χρυσής γενιάς με χρυσή καρδιά»

Ο λόγος της με άφησε άναυδη, σε βαθμό που δεν μπορούσα να αρθρώσω ούτε μια λέξη για παρηγοριά. Έτσι, απλά τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το αδύνατο σώμα της και την έσφιξα τόσο σφιχτά, σαν να την έβλεπα για τελευταία φορά. Που και τελικά, από ότι αποδείχτηκε και μετά, ήταν όντως η τελευταία φορά.