Χάβεργκορτ: Οι ψίθυροι του παρελθόντος

Κεφάλαιο εικοσιτέσσερα⚰️

«Και όσα καταφέραμε, ήταν επειδή δε εγκαταλείψαμε ο ένας τον άλλον» - Κάθριν Φέϊτερ

~ • ~

Έσφιξα την μικρή στην αγκαλιά μου και εξήλθα από την πίσω πόρτα του κάστρου, όσο ο Τρίσταν έκαιγε το πτώμα. Αφού τελείωσε, βγήκε έξω, και έμεινε να την χαζεύει που είχε κουρνιάσει στα χέρια μου. Στο βλέμμα του υπήρχε μια τρυφερότητα ενώ στα χείλη του ένα χαμόγελο πάσχιζε να βγει στην επιφάνεια.

«Θέλεις να την κρατήσεις;» Ρώτησα και αμέσως έγνεψε καταφατικά

Την άφησα προσεκτικά κάτω και εκείνη με ένα κατσούφιασμα κοίταξε τα χέρια του. Με βιαστικές κινήσεις, γονάτισε στα χώματα και τα άπλωσε προς το μέρος της περιμένοντας να πάει στην αγκαλιά του. Ωστόσο εκείνη φοβόταν.

«Αρίν μην φοβάσαι. Δε θα σε πειράξει. Είναι ο μπαμπάς σου» είπα και τα μάτια της γούρλωσαν μεμιάς

«Ο μπαμπάκας;» Τραύλισε με την παιδική φωνούλα της

«Ναι ο μπαμπάκας»

«Τι λες μικρή. Θα έρθεις στο πατέρα σου;» Είπε ο Τρίσταν και με ένα μικρό χαχανητό έτρεξε στην αγκαλιά του

Την έπιασε γερά και δίχως να χάσει χρόνο την σήκωσε ψηλά και την έκανε σβούρες. Το γέλιο της ήχησε στα αυτιά μου σαν μια γλυκιά μελωδία. Αφού έπαιξαν για λίγο, την κράτησε στην αγκαλιά του και μαζί περπατήσαμε προς το πεδίο μάχης. Ωστόσο σε ολη την διαδρομή με απασχολούσε ένα πράγμα. Τι ήταν αυτό που έγινε στο κάστρο;

«Τρίσταν;» Μουρμούρισα

«Ναι;»

«Τι συνέβη μέσα;» Είπα και έπαψε να περπατά

«Έκρηξη δυνάμεων. Σίγουρα δε το έλεγχε. Κάθριν η μικρή έχει τεράστια δύναμη. Στο αίμα της κυλάει η δύναμη των νυμφών, των βρικολάκων, των μάγων και των δαιμόνων. Δε θα είναι ποτέ φυσιολογική» ψιθύρισε όσο εκείνη κοιμόταν

«Και τι θα κάνουμε;»

«Δε ξέρω»

«Τρίσταν!! Κάθριν!!» Είπε μια φωνή και τότε είδαμε τον Άσερ να τρέχει καταπάνω μας

Με το που είδε την μικρή ένα χαμόγελο φώτισε τον πρόσωπο του.

«Την πήρατε πίσω. Αυτό σημαίνει ότι κερδίσαμε;»

«Ναι Άσερ. Κερδίσαμε» είπα και τότε φώναξε δυνατά

«Ο Σίριους είναι νεκρός!!»

Μια πληθώρα από κραυγές ήχησαν σε όλο το μέρος. Ζητωκραύγαζαν από χαρά ενώ ταυτόχρονα βοηθούσαν τα άτομα που έσωσαν να περπατήσουν ξανά. Η Αζέλ έπαιζε με τον μαύρο δράκο του Σίριους. Από ότι αποδείχτηκε ήταν το αδερφάκι της. Ο Ρόμπερτ δε σταματούσε να χαμογελά και σε όλη την διαδρομή για το Χάβεργκορτ το τάγμα τραγουδούσε ύμνους του χωριού τους και της νίκης.