Elica

Kabanata 31

Kabanata 31- A Story from a Doctor

"Eligator!" Masayang bati sakin ni Andrew nang magkita kami. He hugged me tight ganun din ang ginawa ni Maru.

"Hi, Eli-girl!"

Bigla kong naalala si Ari nang tawagin ako ni Maru ng ganon, napabaling ako kay Andrew at nagtaas ng kilay.

"Where's Ari?"

Humagalpak ng tawa si Maru sa tanong ko, I head Ysmael chuckled a bit at itong si Andrew naman ay parang kamatis na sa pamumula.

Napasin ko ang dazzling black tuxedo nito kaya naman hinawakan ko, mukhang mamahalin! Iba talaga kapag yumayaman na!

Nagkwentuhan pa kami bago umalis, sayang daw at di sabay ang schedule namin dahil sa umaga kaming papasok, at bukas pa ng umaga ang uwi namin, hindi kami makakapag bonding.

"Do you want to eat?" ask Mael, I shook my head,

"Nope, I'm full."

Dumiretso kami sa hospital at agad na nagbihis. I don't even know how could we be this early ilang oras pa bago ang duty namin pero siguro excited itong si Doc Mael kaya maaga kami rito.

"Hi Doc! Hi Eli!" bati samin ni Leila. I waved my hand to her, Mael just jod.

Suplado.

Naghiwalay na din kami ng daanan ni Mael, pupunta siya sa opisina nila at ako naman kukuhanin pa ang mga info at schedule sa lobby. Hanggang ngayon ay wala masyadong pasyente, iilan lang ang mga narito para sa kanilang mga check-ups or appointments.

Galing ako sa children's ward ng biglang may tumawag mula sa pinto,

"Eli, room number 9! Alert 2!"

Bahagya akong nagpanic nguni't hindi ko pinahalata, ayokong pati ang mga bata ay magpanic sa narinig. Ano kayang nangyari sa room number 9? Mabilis kong tinungo ang isang kwarto malapit sa lobby para isauli ang mga gamit na ginamit ko, bago nag mask at tumulak sa room number 9. Nguni't may pesteng humarang sa dinadaanan ko,

"What the hell?!" she shouted. I stopped for a while, kilala ko ang boses na iyon. "You need to pay for my drink! You careless nurse! Ganito ba sa hospital nyo? Nakikitang may dumadaanan babanggain nyo?!"

I'm offended on what she have said, kung alam mo lang ang oras kung kailan kailangan mong magmadali para mag save ng buhay ng iba maiinindihan mo ako, nguni't kung puro ka kaartehan sana ikaw nalang ang nakaratay at nag aagaw buhay!

"E-Elica?" she looked very shocked when she saw me.

"It's not my fault kung harang harang ka sa dinadaanan, kung makalait ka kala mo may naiambag kana sa lipunan. Are you really like that? You're so judgemental, do you know where you are? You are in the hospital where doctors and nurse are taking their lives at risk to save another life!"

Hindi ko na mapigilan ang pagtaas ng boses, I'm reakky offended and pissed! Nagmadali akong nagtungo sa room number 9 na hindi pa siya nililingon.

Hindi ko alam kung alam niya na alam ko ang tungkol sakanila ni Ken, I'm angry because she didn't even told me about their relationship! I'm offended because of what she have said about sa hospital, and pissed dahil sa kabobohan niya. Section A siya tapos hindi niya alam kung para saan ang mga nurse and doctors sa hospital?

"You okay?" Asked Mael, I looked at him at nakita ang namumugto niyang mga mata.

Yes, Ysmael Almando just cried a while ago. He haven't save the patient in room number 9 dahil sa sobrang lala na ng sakit nito, he tried his best but his best is not enough to save the patient.

Sinamahan ko siya dito sa may rooftop ng building dahil sa matindi nitong dinamdam,

"Mali ang tanong mo Mael, dapat ganito. 'I'm okay?' Or dapat sinabi mo 'Ask me if I'm okay'."

He wiped his tears at tumayo, he spread his arms widely at nag stretch. He smiled at murmured something. I smiled when I saw him fighting for his grief about his patient.

"Let's go, baka sisantihin pa tayo."

Pagbaba namin sa rooftop ay naging normal na din lahat, di ko na nakita si Lyra dito sa hospital. Maybe umalis na?

Sa sobrang pagod ko, dumami ang inorder kong pagkain sa cafeteria habang si Mael ay walang gana. Nakatitig lang siya sa kinakain ay ilang beses bumubuntong hininga.

"Huy, you need to eat. Remember our schedule for today."

He's attention was fully on me. I smirked at him at binigyan ng kanin ang plato nito. Kumain na ito ng tahimik habang malalim parin ang iniisip.

"Elica! Ysmael!"

Napatingin ako sa tumawag sa amin si Doc Brice pala kasama si Leila. Umupo sila sa magkabilang dulo namin ni Mael, tinignan nila ako na parang nagtatanong.

"Something miserable happen."

Mukhang nagets naman ni Doc Brice iyon kaya hinagod niya ang likod ni Ysmael, si Leila ay patuloy paring nagtatakha sa sinabi ko.

"You know bro, noong unang sabak ko mas malala pa diyan haha. I have a patient- a lady patient. Mayroon siyang Leukemia, akala ko noon madali lang makahanap ng gamot since sa dugo lang naman. Akala ko din sa mga ferous sulfate lang ayos na but no, it's a blood cancer na mas marami ang white blood cells. Nawawalan na ako ng pag-asa and I admit it, I am slowly falling for her. It was hard for me to see her suffering, to see her fighting with pain. I was like nonsense doctor."

Parang sinaksak ang puso ko sa narinig mula kay Brice, I don't know his story akala ko talaga noong una ay palabiro ito at walang dinaramdam na sakit o problema. Until now,

"I always bringing her foods, like fruits, viand na masustansya. I always make her happy hanggang sa makilala ako ng parents niya. I told hem how I really feel about her, they cried kasi akala nila once na mamamatay siya parang wala lang sakin. It was hard kasi she's still my patient, until one time tapos na ang duty ko dumalaw pa mga ako sakaniya non para sabihing magpapahinga na ako at magpagaling siya. She knew about my feelings for her kahit na ayaw niyang mahulog ako, pero di ko nagawa. The time I arrived at home that night was the worst day for me." mga luha ang bumuhos mula sa mga mata niya. Ngayon ko nalaman na kahit ang pinakamatatag na taong nakilala mo, may kahinaan din. I can feel his sadness in every word he make.

"S-She died that night, halos hindi ako makapaniwala nang tinawag ako ni Borja para ibalita iyon. Halos paliparin ko ang kotse para lang makabalik sa hospital, pagdating ko doon sa kwarto niya puro hagulgol ang naririnig ko mula sa pamilya niya. Pagpasok ko sa loob agad akong yinakap ng mama niya, it was all my fault kasi hindi ako naroon para lang maligtas siya, para masagip ang buhay niya." He wiped his tears, kaming tatlo naman ay malungkot na nakikinig sakaniya.

"But, it was a long time ago. Years had passed, haha. We should eat right now, lalamigin ang pagkain."

----
maesthete