"Beni bu dünyaya sığdıramadınız..."
**
"Teşekkürler Raif Bey, harikasınız..." Kendi kendime mırıldanırken bir yandan da Raif Bey'in getirdiği poşetteki isteklerime bakıyordum. Halat ip almıştı, şu an aklımda kullanmak yoktu ama ne zaman neyin işe ya...
Günahlar var olmasaydı,"iyiler" için cennet diye bir şey kalmazdı.
***
~ Tema Şarkısı: Umut Kaya - Mevsimler Geçerken ~
Soğuk, tenime işlediğinde sigaramın son dumanının havaya nasıl karıştığını izledim. Kuru bir soğuk vardı ve rüzgar pencerenin ardından duyulabilmek için gayret ediyor gibiydi. Parmaklarımın arasından kayıp giden sigarayı ayağımın ucuyla ezdim. Saçlarım uçuşurken gözlerimin rüzgardan sulandığını hissettim. Ellerimi birbirine sürttüm ve yerdeki el çantasını kavradım. Arkamda duran apartmanı inceledim. Üç katlı müstakil bir yere benziyordu, asıl önemli olan sessiz bir yer olmasıydı. Yüksek kiralıydı, tek kişiydim ama kesinlikle kalıcı değildim. Pencelereleri inceledim, birinci katınkinde uzun siyah demirler vardı, yani benim dairem değildi. Anlaşılan bir katta üç daire vardı. Sadece bir tanesi arka tarafa bakıyor olmalıydı. Bir basamak çıktıktan sonra gri demir kapının üzerindeki isme baktım.
Yakamoz Apartmanı.
Zile basıp basmamak arasında kararsız kalmıştım, deri ceketimin cebindeki anahtarı aldım ve havaya kaldırdığımda kapının açılma sesini duydum. Anlaşılan birisi camdan geldiğimi görmüştü. Çanta taşımaktan ağrıyan kolumu ovuşturdum. Şansıma merdivenler kısaydı, uzun basamaklardan nefret ederdim. Birinci kata geldiğimde dairelere göz gezdirdim. Tahmin ettiğim gibi toplam 9 daire vardı. Son daire benim olmalıydı. İkinci katın koridorunun da kapı önlerini incelediğimde aptal süslerle dolu olduğunu görünce onların da dolu olduğunu anladım. En üst kattaki son daire benimdi. Üçüncü kat olması işime gelirdi.
"Ah, doktor hanım! Ben de sizi bekliyordum. Geldiniz demek. Ben evi önceden sizin için temizlemiştim. Hoş geldiniz."Aniden açılan 8 numaralı kapıyla bir adım geri gittim. Beyaz tenli, beyazla kahverengi arası saçlarının ucu kıvrılmış, 1.50 boylarında bir kadın çıktı gri kapının ardından. Kırmızı çiçekli bluzunun üzerine sarkan bir kolyesi vardı. Küçük ve kısık gözleriyle, pek hoşnut olmadığım bir coşkuyla karşılamıştı beni. Tiz bir sesi vardı. Apartmanda bağırarak konuşmadığı sürece sıkıntı değildi.
"Anahtar."dediğimde anladığını belirterek işaret parmağıyla beklememi işaret etti. Ayaklarını yere sürterek geldi ve avucuma bir anahtar bıraktı. Giriş kapısının anahtarı vardı, bu anahtarı da aldıktan sonra resmen eve yerleşmiş oluyordum. Kadın muhtemelen yalnız yaşıyordu ve 7 numaradan başka komşusu olacağı için mutluydu. Ya da uzun süredir boş olan evine nihayet birisi yerleştiği içindi bu heyecan. Umarım ev ödediğim paraya değerdi.
