Ağla sevdam, ağla... Onun uğruna katili olduğun papatyaların ahıyla, onu sevmek için
canını dişine takan gönlünün yorgunluğuyla ağla. Zannediyor
musun ki Mecnun hiç ağlamadı Leylasına. Yusuf diye diye göz
pınarları kuruyup kör oldu da Züleyha, gönül gözüyle bakmaya
devam etti aşkına. Cinayetinin üzerini örten gecenin
karanlığında, ağla sen de aynalardan sana bakana. Ağla ki
vicdanın gibi için de rahatlasın. Bırak akreple yelkovan ağır ağır
seni şu haksız vedaya alıştırsın. Unutursun demiyorum ama sen
de alışacaksın. Bir süre sonra kalbinin kırıklarına
aldırmayacaksın. Hem seni üzen bir yüreği sonsuza kadar diri
tutamazsın. Gönlüne onun adına diktiğin papatyaları sulamayı
elbet bırakacaksın ve kendini soldurmak yerine, onu içinde
solduracaksın. An gelecek yine vatan gibi bölünmez uykulardan,mutlu bir ilkbahar sabahına uyanacaksın. Bazen bir anda
yenileceksin de onun yokluğuna, yine kanayacak o kabuk tutan
yara. Ama kanadıkça daha sağlam kalkacaksın ve her defasında
gerçekten sevip sevilmenin kıymetini bildiğini bir kez daha
anlayacaksın.
