Gecenin ortasında bir
kadın rotasını kaybetmiş.
ruhunu.
Ne söyleseler , nasıl dokunsalar canı
acıyacak sanki. Acıyor da. Sevgisini
ihtişamla sunduğu kim varsa istisnasız
kim varsa ihanet etti çünkü . Öyle aldatma
filan değil.. Sırtını döndü herkes. Kadın
üzgün ama bir o kadar da alışık . Sırtlarına
yasladı başını, buna da alıştı .
Bir gün herkes çekip gitti ondan, o öylece
baktı . Yorgundu, bir güzel söze, başını
omzuna yaslayacak, yıldızları beraber
sayacağı birine hasretti ama yorgundu.
Kimselere kızmıyordu. Gidenlere,
kalanlara, sevmemişlere hiç kızmıyordu,
kendinden başka kimseye kızmıyordu.
Yazdı, içinden ne geliyorsa yazdı, okudu
ama kimseleri bırakmadı buruk yüreğine,
korkuyordu. Her şarkıda , her sokakta
ağlar olmuştu. Kaleminden kağıdına hep
gözyaşı damlıyordu.
Gecenin ortasında kaybolmuş bir adam
rotasını kaybetmiş,
ruhunu.
Sonbaharı çok severdi, bir de denizi.
Ne zaman hüzün çökse kalbine, taşır o
kederli gõvdesini limana gelirdi. Oturur
bir taşın üzerine, ağlardı. Yalnızlık , ellerini
üşütürdü adamın . Yazın ortasinda buz
kesilirdi, mütemadiyen üşürdü, sarılacak
kimsesi yoktu. Sabahi yoktu adamın ,
günleri hep geceydi onun. Dünyanin en
yalnız adami ilan etmişti kendini, yüreğini
kışın ortasında sokakta kalmış kimsesiz bir
çocuğa benzetirdi bazen.
Bir gün rotalarını kaybetmiş bu iki ruh
karşılaştı.
Yıllardır birbirlerini tanıyorlarmış gibiydiler,
gulümsediler. Sustular ve yürüdüler.
Biliyorlardı ki konuşmak anlamsızdı,
Susarak anlaşanlardandı onlar. Ertesi gün
tekrar aynı yere geldi ikisi de, korkunç
kalabalığın ve sahte sevgilerin arasında
gözleriyle konuştular.
Kadının gözyaşları , adamın yüreğinin
yangınını söndürmüştü.
Sarıldılar...
