Sevenler gitmez azizim ,öyle sözde sevenler değil ama özde sevenler ,sevgiden gözleri dolan gitmez.Bu yazı hala içinde bir yerlerde az da olsa umudu olanlara , umudunu çoktan yitirenlere , farklı şehirlerde aynı gökyüzüne bakanlara , aynı şehirde onunla karşılaşmaya korkanlara , ayrı yataklarda birlikte uyananlara , terk edilenlere , en çok güvendiği insan sayesinde güvenmemeyi öğrenenlere , bir daha güvenemeyecek olanlara , ailesi tarafından sevilmeyenlere , gece yastığı ısıra ısıra sessizce ağlayanlara , yaşadığı şehirden hoşnut olmayanlara , yanacağını bile bile sevmeye devam edenlere , o başkasıyla mutlu diyip sevmekten vazgeçenlere , mutluymuş rolü yapanlara , hayatlarında birşeyler hep eksik hep yarım olanlara , her onun adını duyduğunda hala içi titreyenlere , bir de onun adını her duyduğunda midesi bulananlara , gece sabahlara kadar sevdiği için uykusuz kalanlara , hatta mesajlaşırken uyuya kalanlara , birini uzaktan sevmenin ne kadar kutsal bir duygu olduğunu bilenlere ,
adına şiir yazılmamış kadınlara/adamlara , bir de dokunamayacak kadar uzağında olan kişilere şiirleriyle dokunanlara , sevdiği insan için hayallerinden vazgeçenlere , hayallerine sadece sevdiği kişiyi dahil edenlere , bir daha kimseyi sevemeyecek olanlara , karanlıktan korkanlara , insanlardan kaçmak için karanlığa sığınanlara , aynı şarkıyı binlerce kez dinleyenlere , bir de onu hatırlatan şarkılarda paket paket sigara bitirenlere , hala o gideni özleyenlere , yine olsa yine yaparım diyenlere ve hala içindeki çocuğu öldürmeyenlere gelsin ..
Sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin, yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. Herkesten saklasan da, gizlesen de tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imajı var ya, içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa, düzeliceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki sevmede, değer vermede, bir yanın hep kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın zaman, asıl acıları tatmaya da başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor. Ve benim kalbim akılımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değeri göremeyince başlıyor asıl sorun. Asıl sorunlar, asıl canını yakanlar oluyor. Birde yitirdiklerin var, dönülmez yolda bıraktıkların, geri dönmeyeceğini ezberlediklerin. Hani her şeyde derler ya "hayat devam ediyor" aynen öyle. Ne giden geri geliyor, ne kalanlar değerini biliyor, ne yerin, nede kıymetin değişiyor. Sen sadece günden güne eriyorsun, tükeniyorsun, hissizleşiyosun. Ama gerçekten de bir gün aklım bu savaştan üstün çıkarsa, o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar. .
