KARANLIK

Herkes Kendi Cephesinde

Biz kimin bedelini ödüyoruz?

  Adam bize doğru yaklaşırken adımları onun ile uyumlu bir kaç kişi daha eklendi arkasına. Yürüyüşleri, bakışları bile içime korku salarken hiç bir şey bilmemenin verdiği tedirginlik içimi yanıp kül olmasına yetti. Korkum bacaklarımdaki gücü çekip alırken aciz gözükmemek  için dimdik ayakta durdum. "Başına ne gelirse gelsin sakın kimse karşısında dikliğin den vazgeçme senin arkanda her zaman ben varım." demişti Seçkin bana, hem ben şunu da biliyorum ki artık arkamda sadece Seçkin değil bir kişi daha var. Belkide ondandır bu kendimden eminliğim. Defne ve İpeğe döndüğümde İpeğin narin bedeni oldukça sarsılmıştı her an yere yıkılabilir gibi duruyordu ama Defne her an saldıracak yırtıcı bir kaplan gibi gelen adamlara bakıyordu. 

   Bir anda büyük bir kilit sesi yankılandı tüm odada. Siyahın yanına gelen adamlardan biri kapıyı açtı ve siyah içeri girdi. Adını bilmiyordum ama bilsem de ona siyah diyeceğim gerçeğini değişmezdi. Çünkü o gerçek bir siyahın oğlu. Odaya girdiği anda göz göze geldik, adımları bana doğru hareket ettiğinde gözlerini benim gözlerimden çekmemeye ısrarcıydı. Bense ne yaptığımı bilmez bir şekilde sadece ona bakıyordum. Gözleri simsiyahtı hayatımda gördüğüm en siyah gözler önümde durduğunda bir çığlık yükseldi

 "Bizden ne istiyorsun aptal herif?" bu Defne'nin sesi ve daha sonra da görüntüsü siyahın üzerine tam atlayacağı sırada siyahın adamlarından biri onu tuttu ve geri çekip bağladı. İpek buna itiraz edeceği sırada onu da farklı bir adam tuttu ama ben hala bir şey diyemiyordum her zaman olduğu gibi bu olay beni tamamen kilitledi. Olduğum yerde tekrar Siyaha döndüğümde hala daha tehditkar bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu. Bu sefer kendime geldim ve sessizliği ben bozdum

 "Kimsin veya bizden ne istiyorsun bilmiyorum ama eğer arkadaşlarıma zarar verirsen, sonun hiç iyi olmaz" ne yapabilirdim ki en fazla bağırıp cırlayıp Seçkin veya Burak'ın bizi bulmasını beklemekti ama ona bunu hiç fark ettirmedim.

"Ben Kaan" dedi donuk bir ses tonu ile hemen lafını böldüm. "Adın umurumda bile değil Siyah" siyah kelimesini oldukça vurguladım. Siyah yapmacık bir gülümseme attıktan sonra konuşmasına devam etti. "Ne yaparsın Hande" o da aynı benim ona yaptığım gibi ismimi iğneleyici bir şekilde dedi. "Yoksa o çok güvendiğin Seçkin'e mi dersin. Sana daha önce de dedim, insan çok sevince ölür yavru ceylan ona bu kadar güvenmen seni sadece karanlık tarafa çeker." o not onu bana siyah yollamıştı. Kafamın içinde o cümle yankılanmaya başladı 'insan çok sevince ölür yavru ceylan' bir anda tüm iç sesimi durdurup konuşmayı böldüm. "Ne yapmaya çalışıyorsun bilmiyorum ama seni buna pişman edeceğim" bunu derken sesim oldukça yükseldi ve ona doğru tehditkar bir şekilde yaklaştım. Adamlarından biri benim üstüme gelirken Siyah eli ile onu durdurdu. " Şimdi arkadaşlarımı bırakmalarını söyle onlara" sesim daha da yükseldi. Siyah benim aksime sakin bir ses tonu ile "Onlar benim kurbanlarım değil senin kurbanların. Bu oyuna seni Seçkin, onları ise sen dahil ettin." 

    Nasıl yani? Seçkin'in böyle insanlarla ne işi olur. O ne zaman böyle biri oldu. Bu adamın yalan söylediği ap açık ama neden? düşünceler kafamın içinde dönerken Siyah konuşmaya başladı. "Hala o gözlerini açmıyorsun Hande. Seçkin sandığın gibi biri değil bana bile oyun oynamaya kalktığına göre cezası da olacak ve en canı acıyacağı şekilde. Onun cezasını senin ile keseceğim" son dediği umurumda bile değil.  Bunca zamandır yanımda duran biri nasıl bu yüzünü benden saklayabilir ki. "Yalan söyleme o öyle biri değil" diye bağırdım. Yapmacık bir kahkaha attıktan sonra hemen ciddileşti "Şimdi belli oldu Seçkin sana niye bu kadar değer veriyor" gözlerime bakışı dediklerinin canımı yakacağını belli ediyordu ve cümlesine devam etti. "Onun kusurlarını görmeyecek kadar körsün, yoksa sende ona mı..." derken cümlesini böldüm "Sus" diye bağırdım. " O senin gibi biri değil. Bu yalanlarına asla inanmam" bunları derken endişe tüm vücudumu ele geçirmişti bile çoktan.