Rhian's POV
Sa dami nang beses na pinagtagpo kami, hanggang kailan kaya magiging mapaglaro ang mundo.
Sa bawat luha na lumalabas sa mata nya'y tila mga panang tumutusok sakin.
Dahan-dahan ko inilapit ang kamay ko sa mukha nya upang punasahan ang luhang dumadaloy sa kanyang pisngi. Naramdaman kong tila inihilig nya ang mukha nya sa kamay ko kaya naman ay niyakap ko nalang siya.
Hindi ko alam, hindi ko alam kung ano ba ang dapat gawin. Kung dapat bang magpalito ako ulit sa mga sinasabe niya o kaya naman ay nalulungkot lamang ito. Pero kahit na ano pa, magiging kaybigan ako.
"Shhh Glai, tama na. Siguro may mga bagay lang na kahit gusto natin ay hindi para saatin. May mga pagkakataon na mas pipiliin natin ung ikakasaya nang iba kesa pansarili natin. Kasi ang totoo, hindi atin ang mundo."
Pagkatapos namin manuod ay hindi na kami nag-usap at nag aya narin siyang umuwi.
"Saan pala kita ihahatid?" Tanong nito habang binuksan ang pintuan nang sasakayn para sakin na ikinagulat ko.
"Ah-eh, sainyo nalang. Papasundo nalang ako kay Joel pag natapos siya sa ginagawa niya." Sagot ko rito.
Naging tahimik ang byahe namin tulad nang inaasahan. Tila baga'y biglang nagkaroon nang malaking pader sa pagitan namin.
Pagdating sa bahay nila ay sinalubong kami ni tita,
"Aba magkasunod lang kayo ni Faye nakauwi at buti dipa kayo nagsabay?" Tanong nito at tila walang narinig si Glai at dumiretso lang sa kwarto nito.
Sa kabilang banda ay nilapitan ko si tita, "Tita, pasensya napo kayo wala po ang matutulong sakaniya. Siya lang po ang makakadecide kung anong dapat niyang gawin." Nginitian lang ako nang mama ni Glai na may kasamang lungkot sa mga mata nya.
"Halika hija, dito kana magpalipas nang gabi. May kwarto jan sa tabi nang kwarto ni Faye. Vacant at alam mo naman para sayo talaga."
Nagpasalamat ako at umakyat narin. Pagpasok ko ay nahiga ako at pilit iniisip kung bakit ganon si Glai. Oo, siguro nga pagod siya. Ayaw na niya yung buhay nya pero bakit kailangan niyang bumalik sa aming nakaraan. Taon ang binilang ko bago ko lahat yun natanggap, at ayoko naman sa isang iglap ay babalik nanaman ako. Kahit ganto ang sitwasyon namin ni Scarlet, alam kong kung anong meron kami ay totoo.
Pumikit ako nang marinig kong magring ang cellphone ko, diko na tinignan kung sino.
"Hello, This is Rhian." I said...
"Ohh yes, Rhian. I've been meaning to contact you but somehow you ended up to be on the other side of the world." And from there, I know it was Scarlet.
"Ohhh hi, I mis..." I tried to say.
"No please." She said. And I was stunned.
"I know this is a bit rugged. I know I should not do this. But you know Rhian, I love you very much. And I don't know if that love is enough. Whenever I'm with you, I always find myself winning you eventhough I am already your girlfriend." She said.
I stood up and said, "What are you talking about? Are you breaking up with me?"
"I always compete with your past. I always wanted to be someone else. That maybe you'll love me endlessly. And I know, that is not correct. This past few weeks I've realized, I was too selfish. I brought you somewhere you shouldn't have been. Don't get me wrong, I know you love me. But you love me with limitations."
"I'm really really sorry Scarlet if I made you feel that way. Let me fix this. Let me make it up with you." I summoned.
"No -no. Rhian, I'm setting you free. I want you free and I want myself to be free too. "
I cried and heard that she ended the call.
Yes, I expected this to happened but not this way. Alam ko nang noong humingi siyang oras, na may mali sa relasyon namin. Mahal ko siya, walang duda don.
Pero alam ko din na never mawawala sa buhay ko ang kinoconsider nyang greatest competitor. I don't know, but Glaiza somehow have a very special place in heart that no one could ever replace. At yun ang mali ko. Tinanggap ko na wala na kami ni Glaiza, natuto ang magmahal nang iba. Pero kahit ano gawin ko, hindi siya mawawala sa buhay ko. Parte sya nang kung sino ako.
Glaiza's POV
Why is she crying? I know eavesdropping is wrong but...
I knocked on the door and she didn't respond. I tried it again and it seems like she won't open the door. Kinuha ko ang susi at binuksan ito nang dahan dahan.
Nakita ko ang tuyong mga luha sa kanyang mga mata habang hawak ang kanyang cellphone. Ano bang nangyari dito?
Kinuha ko ang cellphone niya at inilagay sa minitable. Inayos ko din ang higa nya at ipinatong sa kanya ang comforter. Aalis na sana ako nang...
"Please don't go. Please don't " She begged with her eyes close and tears falling...
What's happening?
"Hush I won't." I said at tumabi saknya at niyakap siya, thinking she might be having a nightmare.
I heard her sobbing again and pull her close to me saying, "I'm here, Rhian. I'm here."
But she sobs continuously, "Don't go please, don't go.."
"I'm here, Rhian. I'm..."
"Scarlet, please." She pleaded. And from there, I knew it wasn't me whom she needs. It wasn't me.
And it will never be me, again.
-----
04/21/2020
May nagbabasa pa ba nito? Itutuloy ko pa ba? 😅
Mag-uupdate nako ulit, single nako eh. 😂
Keep safe everyone! Wear your mask all the time. 💋
