They Paid The Price (Case Series #1)

Chapter 2

Chapter 2

Memories

Visiting this place gave me a lot of goosebumps.

Should I visit my mother in prison or should I just forget that she exists?

Should I still call her my mother pag katapos niya kaming ibenta ng kapatid ko sa iba't ibang mayayaman at makapang yarihang lalaki?

"Gagawin niyo lang ang lahat ng gusto nila ha? Maging masunurin kayo at bibigyan nila tayo ng madaming pera para madami kayong pambili ng laruan."

Yan ang bukang bibig parati ni mama. Wala nga kaming ideya na mali pala ang ginagawa saamin.

Ninakaw ni mama ang pagiging bata namin.

Ninakaw ni mama ang dignidad namin kapalit ng pera.

Ipinag kait niya saamin ang kamangmangan namin.

Putangina niya.

"Ibibigay nyo saakin ang lahat ng perang iaabot nila sainyo."

"Ito ang binato niyang pera sa kama, mama."

My 10 year old self would always submit to my mother's request.

Thinking it's a goal that we need to do in order to buy clothes, food, and toys.

"Ngayon, haharap lang kayo sa camera tapos ipapakita nyo sakanya kung paano mag bihis pag katapos maligo anak ha?"

Aayusan niya pa kami ng naka babatang kapatid ko bago humarap sa camera.

Ngayon ko nalang narealized ang tamang salita para sa lahat ng 'yon. She sold us to a child-molester where we experienced rape and hell.

"Tama na po!"

"Huwag po!"

Ang mga salitang parati kong sinasabi. Tila bangungot itong lahat saakin.

A 10-year-old me and my 7 years old sister was sold by our own mother para may pambili siya ng drugs at pambayad sa drogang naiwala niya.

Anong klaseng nanay ang gagawin 'yon sa sarili niyang anak?

I remembered my little sister's face that last time I saw her, she was begging for help and my 10-year-old self cannot do anything about it.

"Ate! tulungan mo ako."

She was shot dead by Antonio Maximilliano, Jarell's father. So I will do the same for him and his sons no matter what happens.

It took me almost 12 years para makadating sa puntong ito.

Wala ng makapag babago ng isip ko.

Hinintay ko ito, pinag hirapan at pinag aralan.

Antonio Maximilliano will be dead soon.

"Ginagawa mo diyan?"

Zarrah wearing her anime-themed pajamas is walking towards me with her cup of coffee.

"Parang gusto ko na ngang umuwi ng pilipinas. Dapat yata ay hindi na ako bumalik pa rito."

I was waiting for her reply but then I looked away nung pinang dilatan nya ako ng mata.

She even kicked my foot.

This mean girl!

"Gaga! Bakit ba tayo nandito in the first place? Diba dahil gusto mo?"

She sipped her coffee and stand beside me habang pinag mamasdan sa harap namin ang mga nahuhulog na sakura flowers sa sahig.

The skies are clear parang ang daling abutin ng mga bituin, the streets are also clean parang wala ngang alikabok sa sahig.