Young and Beautiful || Thorin Oakenshield ᚺᛟᛒᛒᛁᛏ [najmniej krasnoludzka królowa]

▪IX▪

Na szczęście dziewczyny, konie nie były potrzebne długo. Po kilkunastu minutach drogi dotarli na brzeg wysokiego lasu. Z daleka las wyglądał normalnie, lecz po zbliżeniu się do drzew odrazu było widać, że coś jest nie tak. To była Mroczna Puszcza teraz jeszcze bardziej mroczna niż bywała wcześniej.
-Rozwiążcie i puście konie wolno, niech wrócą do swojego właściciela.-Gandalf zawołał w stronę pilnujących koni krasnoludów-Mój koń zostaje!
-Opuszczasz nas Gandalfie?-Bilbo zapytał czarodzieja, a ten potwierdził obawy hobbita
Czarodziej udzielił im kilku ważnych wskazówek, zapowiedział, gdzie mają na niego czekać i odjechał w przeciwną stronę.
-Idziemy! Nie schodzimy ze ścieżki, której pilnujemy bardziej niż broni!-przywódca kompani zwołał wszystkie krasnoludy do siebie i wszedł do puszczy
Rozalia nie podchodziła do niego teraz, kiedy widziała, że nie jest w najlepszym humorze. Wchodząc do tego lasu musieli być wyjątkowo ostrożni. Nie wiedzili, co tu może mieszkać i strach był normalną rzeczą. A nie mieli innego wyjścia.
Las był chory i zarażał tym krasnoludy. Zgubili ścieżkę i mieli serdecznie dosyć tego lasu. Chcieli jak najszybciej z niego wyjść, a tylko krążyli wokół kilku drzew czując się coraz gorzej. Hobbit jako istotka bardzo pomysłowa nie czekając na pozwolenie krasnoludów wdrapał się na jedno z najwyższych drzew i tym samym zrobił najlepszą rzecz, jaką mógł wtedy zrobić. Odetchnął zdrowym powietrzem i chciał poinformować krasnoludy. Wiedział dokładnie, w którą stronę należy iść.
Zszedł z drzewa i nikogo nie zobaczył. Cała historia z ogromnymi pająkami się zadziała i hobbit uratował krasnoludy i Rozalię przed zjedzeniem. Tylko...pojawiły się elfy. Oddział leśnych elfów ze swoim księciem na czele. Złapali krasnoludy i zaprowadzili ich do swojego pałacu.
Odrazu wychwycili z krasnoludzkiego tłumu Rozalię. Rozpoznali także Thorina. Wiedzieli już, po co krasnoludy przedzierały się przez puszczę. Zabrali im wszystkim broń i wtrącili do lochów jak zwykłych niewolników. Kompania zdecydowanie nie zasłużyła sobie na takie traktowanie, chociaż faktem pozostaje, że weszli na tereny leśnych elfów.
-W górze są i klejnoty, których ja porządam...uczciwy układ-wypuścimy was wolno w zamian za drogocenne klejnoty z wnętrza góry. Co ty na to, Thorinie?
-...Nie! Nie wchodzę w żadne układy z elfami!
-Straże! Pilnować go! Zgnijesz w moich lochach. Sto lat dla elfa to zaledwie mrugnięcie oka...Ale ty...Kim ty jesteś? Wyglądasz jak elf, zdecydowanie elf, ale jakiś takiś mały...-przy ostatniej części zdania przeszedł obok dziewczyny pokazując dokładnie, ile wystarczy, że podniesie rękę, żeby sięgnąć jej głowy.
Zapewne taki ruch byłby łatwą drogą do wyprowadznia obrażanego z równowagi. Rozalia miała to jednak w głębokim poważaniu i równie dobrze mogłaby się pośmiać z "ogromnego efla", jak on z niej.
-Jestem pół elfem.-krótko, zwięźle, sucho
-...i pół?-zbyt ciekawski był elficki król
-I pół orkiem, jeżeli się nie mylę...-tutaj niechętną do odpowiedzi dziewczynę wyręczył elficki książe i nie za bardzo się to samej zainteresowanej podobało-...ma czarną krew. Tylko jedna rasa szczyci się taką krwią.
Dziewczyna dalej milczała, ani nie potwierdzając, ani nie zaprzeczając.
-Ciekawe połączenie...Tylko męczy mnie pytanie: Jak?-Thranduil przerwał dla niektórych bardzo niepewną ciszę
Wszystkiemu przysłuchiwał się trzymany przez strażników krasnoludzki król.
-Podstępem orków.-dziewczyna miała już serdecznie dość tej rozmowy
-Koniec o tym, kim jesteś. Pół elf i pół ork. Tylko co mają z tym wspólnego krasnoludy? Narażasz się na niebezpieczeństwa, kochana. Możesz przecież zostać tutaj z nami. Oni kiedyś zdechną jak szczury w tych swoich podziemiach...ty możesz żyć wiecznie. Nie wolisz zostać naszą księżniczką?-propozycja króla wydawała się być taka kusząca
Kolejną warstwę ciszy Rozalia domurowała do tej konwersacji. Gdy już stał konkretny mur między nią i elfickim królem, ona nie chciała go burzyć. Dalej nie odpowiadała.
-Odpowiedz!
-Jestem częścią Kompanii Thorina Dębowej Tarczy, podpisałam umowę. Nie mogę jej zerwać, czyli nie mogę z wami zostać. Chyba, że właściel kompanii zgodzi się na zerwanie umowy.
Dość szybko Thranduil przeniósł wzrok na krasnoluda. Uparty, honorowy i dość nerwowy krasnolud przysłuchiwał się każdemu słowu z coraz większą złością. Nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Był wręcz pewny, że dziewczyna zostawi krasnoludy i wybierze ciepłą komnatę w elfickim pałacu, albo że chociaż poprosi o powrót do Rivendell. Ale napewno nie spodziewał się takiej odpowiedzi.
-Ona jest moim skarbem. Jeżeli nadal chce pozostać ze mną, niech pozostanie. Nie oddam jej tak łatwo.
Takie słowa z ust króla wypowiedziane przeciwko drugiemu władcy same w sobie były pełne uczucia. A to jakie spustoszenie wywołały w Rozalii już nawet nie było porównywalne do niczego. "Ona jest moim skarbem...moim...skarbem..."-Rozalia mogłaby tego słuchać trzy dni i trzy noce i nadal by to ją nie znudziło. Zarumieniła się i nie umknęło to uwadze krasnoluda.
-DOŚĆ! Wyprowadzić ich do lochów!-słowa Thorina wywołały dokładnie taką złość w elfie, jaką miały wywołać
Obydwoje zostali zamknięci w lochach obok reszty kompani. Cele były dosyć daleko i na samym końcu, przy celi Kiliego właśnie rodziło się małe, ale za to silne uczucie. Jednak przy celi Thorina nie było nic słychać z konwersacji elfki i krasnoludzkiego księcia.
-Proponował układ? Zgodziłeś się, Thorinie?-Balin pokładał nadzieje w to, że choć raz Thorin pomyśli w bardziej strategiczny sposób
Otóż nie. Białobrody dowiedział się dość szybko, że to nie miało szans się udać.
-To była nasza ostatnia nadzieja.
-Nie ostatnia...-krasnoludy przez chwilę nie wiedziały, co miał na myśli Thorin
-Bilbo!!!
-Cicho bądźcie, bo nic się nie uda!
Ostatecznie udało się i beczki były już na ostaniej prostej, ale...brama, strażnicy, orkowie, Kili, strzała, ucieczka, i tak dalej.
Ostatecznie z pomocą elfów krasnoludy ocalały i Tauriela dowiedziała się o zatrutej strzale. Poszła w las, a za nią Legolas.
Wszystko toczyło się tak, jak miało się potoczyć.
Bard zabrał grupkę i przetransportował ich wszystkich do miasta. Rozalia ucierpiała z nich wszystkich najmniej, ponieważ od ludzi różniła się tylko wzrostem i delikatnie urodą. Została uroczo potraktowana jako daleka kuzynka przemytnika i bez problemów weszła do miasta. Gorzej z krasnoludami, które o mało co nie skończyły za burtą razem z beczkami wypełnionymi rybami.
Thorin próbował omijać Rozalię, a ta specjalnie nie szukała go. Czuła, że coś jest nie tak, ale nie zrobiła niczego złego i nie ukrywała się.

W domu Barda Dębowa Tarcza obserwował przez chwilę krasnoludzką kuszę umieszczoną na jednej z wież miasta. Balin i Bilbo także dołączyli do tej sceny z opowieścią o smoku i czarnych strzałach. Teraz za to z końca pokoju przysłuchiwała się temu Lili.
-Podziwiam Cię, pół elfko. Wybrać nas ponad pałac? Góra jest cenniejsza, ale dalej nie nasza. Nie wolisz mieć pewności?-kolejne słowa Thorina budujące relację jego i Rozalii zaczynające coś prawdziwego, bo wypowiedziane przy Bilbo i Balinie nie mogły być nieszczere.
-Warto było to powiedzieć dla tych słów, które usłyszałam potem.
Krasnolud oderwał wzrok od broni i spojrzał na swój skarb-Powiedziałeś to szczerze? Czy tylko dla wrażenia przed elfem?
-Czy jedno wyklucza drugie?
Wszystkie słowa były dobrze zaplanowane i wypowiedziane dopiero po szczegółowej analizie. Przy tej rozmowie była także cisza, ale nie była ona niezręczna.
Rozalia nie odpowiedziała tylko użyła jednej ze swoich kryształowych broni. Uśmiech był tutaj najodpowiedniejszy.