Bir Nefes Aşk

Bölüm 11 ~ Dönüş

Küllerinden doğmuş bir Gamze göreceğiz bu bölüm. İnanın onu hiç böyle görmemiştiniz. O da kendisini böyle görmemişti. 1K olmamıza çok az kaldı. Her şey için teşekkürler...

"Gamze. Sen okumak ister misin?" Derin bir nefes aldım. Kitabıma baktım. Okurken ağlamaktan korkuyordum. Hatta ilk kelimesinde gözlerim dolabilirdi bile. Birkaç haftadır tüm yaşadıklarımı unutmuş mutluydum. Ama içimdeki o kocaman deliği kapatmak çok kolay değildi. Yıllarımı alabilirdi. 

* "Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git 

Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler.

Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin 

Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık 

Sevgideydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı 

Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun ötmüştü 

Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemişti 

Yoktu dünlerde evelsi günlerdeki yoksulluğumuz 

Sanki hiç olmamıştı" Masanın altındaki ellerimi birbirine bastırdım. Gitme. Gözlerin de gitmesin. Geri dön. Lütfen. Sensiz nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. "Oysa kalbim işte şuracıkta çarpıyordu

Şurda senin gözlerindeki bakımsız mavi, güzel laflı İstanbullar

Şurda da etin çoğalıyordu dokundukça lafların
                                                            dünyaların

Öyle düzeltici öyle yerine getiriciydi sevmek

Ki Karaköy köprüsüne yağmur yağarken

Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti

Çünkü iki kişiydik

Oysa bir bardak su yetiyordu saçlarını ıslatmaya

Bir dilim ekmeğin bir iki zeytinin başınaydı doymamız

Seni bir kere öpsem ikinin hatırı kalıyordu

İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük

Yüzünün bitip vücudunun başladığı yerde..." Tırnaklarımı avucuma batırdım. Bunu kaldırabilecek kadar güçlü olduğumu düşünmüyordum. Çok zayıftım. Aylar geçtikçe kendimi daha da çok ölü gibi hissediyordum. Herkes benden nefret ediyordu. O gidince tüm dünya beni terk etti. Ölümü tattım sanki yokluğunda. Bir kez daha ölümü hissettim. O kadar alışmıştım ki beni kurtarmasına. Ama şimdi burada yoktu. Büyük bir çukura düşmüştüm ve onun beni bu çukurdan çıkarmasını bekliyordum. Yine gelmişti aklıma. Unutmalıydım. Kendim için, mutlu olmak için unutmalıydım. 

"Teşekkür ederiz Gamze." Öğretmene kısa bir bakış attıktan sonra kafamı tekrar kitabıma eğdim. Ona söylemeliydim. Karşısına çıkıp onu sevdiğimi söylemeliydim. Eğer bunu yapmış olsaydım belki de şuan yanımda olurdu. Eğer onu tekrar görürsem ona mutlaka söyleyeceğim. Bu sefer söyleyeceğim. Tabii görebilirsem. Öğretmenin sesi başıma iğne gibi saplanmaya başladı. Başım sızladı. Eve gitmek istiyordum. Ancak son bir ders daha vardı. Kafamı sıraya koydum. Diğer dersi de zar zor bitirdikten sonra çantamı hızla topladım. Sınıfttan çıkınca bir köşede toplanmış kalabalığa doğru yürüdüm. Ben görenler geri çekilip gülmeye başladı. Karşımdaki büyük kağıt parçasına baktım. Sinirden ne yapacağımı bilemedim. Panonun camını açıp kağıdı aldım ve elimde buruşturdum. Bu gerçekten fazlaydı. Biri o kıza gününü göstermeliydi. Büyük ihtimalle bahçede olmalıydım. Hızla bahçeye yürüdüm. Başım artık daha fazla ağrıyordu. Sinirden dişlerimi birbirine bastırıyordum. Ona doğru yürüdüğümü görünce bana döndü.