DAĞLARA SEVDALI

🌹Kaybetme Korkusu🌹

Multi▶️ Billi Eilish: Iovely

Kirpiklerinin sayısını bilirdim ben.
Gözlerine Nasıl baktığımı sen düşün.

🍀🍀🍀

   
     Zaman nankördür aslında, her şeyi kendiyle beraber silip götürürken, hiçbir acıya dokunmaz. Pişmanlıkları, keşkeleri, amaları en ön safhaya çıkarıp öylece gider. İçimiz sadece acılardan ibarettir o vakit.

Bir insan yüreği ne kadar mutsuzluğa göğüs gelir, yüreğinde kaç mezar taşıyabilir? Bana masalların bile mutsuz sonla bittiğini gösterdiler küçük yaşta. Masalları sevmiyorum, masallara inanmıyorum... Benden inancımı aldılar...

'Şura abla sana birşey sorabilir miyim?'

Arif'in merak dolu ses tonuyla, elimde ki kalemi bırakıp, önümde bulunan açık dosyayı kapattım. Arif'in öyle devamlı soru soran bir tip olmadığını bildiğimden tüm dikkatimi ona verdim.

'Tabi buyur sor kardeşim!'

Arif ecza dolabını düzenlemeyi bırakıp oturduğum masanın önünde duran sandalyeye  oturdu.

'Şura abla söyler misin, herkesin arkasına bile bakmadan kaçtığı bu yere seni getiren şey ne?'

Arif'ten hiç beklemediğim bu ağır soruyla bir süre sessizliğe gömüldüm. Lanet olasıca acı yavaştan yavaştan kendini tekrar göstermeye başlarken aslında verebilecek tek bir cevabım olduğunun farkındaydım.

Ben geçmişimden, acılarımdan kaçmak adına buralara gelmiştim. İyiki de gelmişim... Yıllar sonra belkide ilk defa kendimi bir yere ait hissediyordum.
   Geçmiş dememize rağmen aslında her şeyin dün kadar taze olduğu acılar ve yaşanmışlıklar vardır. Benimde tam olarak öyle ağır bir geçmişim, kendi deyimimle göğsümde koca bir delik vardı...
Benden bir cevap bekleyen Arif'e yönelttim bakışlarımı.

'Küçükken yere düştüğümde elimi tutup kaldıran hiç kimsem yoktu! Elim, ayağım, dizlerim kan revan içinde kaldığında yaralarımı sarma işini kendim üstlenmek zorunda kalmıştım. İyi insanların ve iyilik kavramının olmadığına yürekten inanmaya başladığım bir anda kurtarıcım olarak kabul ettiğim Tahsin amcayla tanıştım. Beni görmek için sürekli yetimhaneye gelir, yüzümü güldürmek için elinden geleni yapardı. Hemşire olmama bir nevi o vesile oldu hatta!
Yetimhanenin bahçesinde koşturup düştüğümde tekrar kendi yaramı sarmaya hazırlanırken, Tahsin amca gelip beni kucaklayıp direk revire götürmüş yaramı bir güzel sarmıştı. Yaramı sarma işi bittiğinde başımı okşayıp, "bugün ben yaranı sardım, bakarsın birgün sende başkalarının yarasını sararsın..." demişti.
O günden sonra aklımda tek geçen düşünce hemşire olmaktı.'

Arif'in hiç sözümü kesmeden beni dinlemesi tebessüm etmeme neden oldu. Merakla konuşmamın devamını beklediğini 'eee sonra' demesinden anlamak zor olmamıştı.

'Sorunun cevabına gelecek olursak kardeşim, buraya geldim çünkü: İstanbul'a ait hissetmiyordum kendimi bu yüzden herhangi bir yerde mesleğimi yapma düşüncesi bana cazip geldi ve buraya geldim. İyiki de gelmişim yıllar sonra kendimi bir yere ait hissediyorum. Birilerinin yaralarını sardıkça bir nevi kendi yaralarıma merhem sürmüş gibi oluyorum.'

Arif'in yüzünde buruk bir tebessüm oluştu. Ona her şeyin yolunda olduğunu hissettirmek amaçlı gülümsedim.

'Evet Arif bey sorularınız bittiyse sizi işinizin başına alayım.'

'Peki abla!'

Arif yerinden kalkıp ecza dolabına doğru giderken, durup tekrar bakışlarını bana çevirdi..