💛မောင့်မဟေသီ💛 💛ေမာင့္မေဟသီ💛

THIRTEEN

Unicode

စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေမို့ အပျော်ကြီးပျော်နေတဲ့ လူတွေကြား ကျွန်တော်လည်းအပါအဝင်.

ချစ်သူအခန်းရှေ့ တိုင်ကိုမှီ လိုက်ကလေးပိုက်ကာ ရပ်စောင့်ရင်း စာမေးပွဲဖြေနေတဲ့ ချစ်သူကို ပြုံးကာကြည့်နေမိတယ်.

ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်ဆန်းစစ်မိတယ်.

ကျွန်တော်သူမက်ို သိပ်ချစ်မိသွားခဲ့ပြီလားလို့လေ.

"soo~ဂင်မ်ချီကောင်"

လက်ကိုပုတ်ကာခေါ်လိုက်တဲ့ သူမအသံကြားမှ အတွေးတို့ဖျောက်ဖျက်ရင်း ရယ်ပြလိုက်ပြီး.

"kai~ဖြေနိုင်လား"

"soo~omm နင်ရော"

ကျောပိုးအိတ်လွယ်ရင်း သူမမေးတော့ ကျွန်တော်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး.

"kai~တစ်ခုခုသွားစားရအောင်"

"soo~နင်ဗိုက်ဆာလို့လား"

"kai~ဟင့်အင်း! နင်ဆာလောက်တယ်ထင်လို့"

"soo~ငါဗိုက်မဆာဘူးJongin! ငါတို့Sakuraပင်တန်းတွေဘက် သွားကြမလား"

"kai~ဒီအချိန်Sakuraတွေ ပွင့်မနေလောက်ဘူး"

"soo~ပန်းကြည့်ဖို့မဟုတ်ဘူး! ငါနင့်က်ိုပြောစရာရှိလို့"

"kai~သွားလေ"

ထပ်တူညီအောင် ဆုတ်က်ိုင်ထားတဲ့ လက်ကလေးတွေနဲ့အတူ ညီညာစွာလှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက Sakuraပင်တန်းတွေဆီ.

"soo~မောင်"

မမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်ကာ ခေါ်နေတဲ့သူမ.

ကျွန်တော်မေးလေးဆက်ကာ ပြန်ထူးလိုက်တယ်.

"soo~ငါမနက်ဖြန်Seoulကိုပြန်တော့မယ်"

"kai~ဘာပြောလိုက်တယ်"

သူမစကားက်ိုကြားပါလျက်နဲ့ မယုံကြည်နိုင်စွာ
နောက်တစ်ခေါက် ကျွန်တော်ပြန်မေးမိတာ,

"soo~ငါSeoulကို ခဏပြန်ရမယ်Jongin"

သိပ်ကိုသေချာလွန်းတဲ့ သူမအဖြေအဆုံး
ဆံပင်တွေအား လက်ဖြင့်အကုန်သပ်တင်ကာ ကျွန်တော်သက်ပြင်းချဖြစ်တယ်.

မောင်မင်းက်ို တစ်စက္ကန့်လေးမှ မခွဲနိုင်ဘူးထင်တယ်Soo!

"soo~မောင်ကလည်း"