Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Song: Moments- Westlife
Promise
I woke up in the middle of the night, still haunted by the memories Vicente has left me. Palagi nalang ganito. Palaging sumasagi sa isip ko ang naging kapalaran ko nang madakip niya ako.
Hindi pa nakakatulong na paminsan-minsan ko ring napapaginipan ang pagkamatay ni Damon.
Nagpakawala ako ng malalim na hininga at bumangon mula sa kama. Buti nalang at hindi nagising si Axel. Ayoko pa naman siyang istorbohin sa tulog.
I went towards the coffee table near our window so I can think things through. It's been a month since we moved here in Switzerland.
Everything just happened so fast. One moment, my father was telling me about his plan. The next, Axel and I moved in together here in our property in Switzerland.
It was a such a quiet and peaceful neighborhood. Masaya ako na pumayag ako sa gustong mangyari ni Daddy dahil ngayon ko nakamit ang kalayaang matagal ko nang gusto.
'Yun nga lang, nasisira ang inner peace na mayroon ako ngayon sa tuwing naaalala ko ang nangyari noong nakaraang buwan. I massaged my forehead. Pumangalumbaba ako sa lamesa at tsaka nagpakawala ng malalim na hininga.
Memories of Vicente's men whipping my back flashed through my mind. Nagsunod-sunod ang mga alaalang iyon hanggang sa dumating sa pagkamatay ni Damon. I shut my eyes.
His death still pains me. I still can't believe he's gone.
Nasanay ako nang lagi siyang andiyan, nangungulit o hindi kaya nang-aasar. It's sad that a good soul like him has to leave this world so quickly.
Kung sino pa iyong masamang damo, siya pa talaga iyong nabubuhay ng mas mahaba. Sobrang unfair lang ng mundo. This world needs more people like Damon. People who radiates good energy.
I gasp and jumped when someone touched my shoulder.
"I'm sorry I didn't mean to startle you." I heard Axel's voice behind me.
Kumalma rin naman agad ako nang marinig ko ang boses niya. I sigh heavily. Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa balikat ko.
"Do you want to talk about it?" he asked.
He's witnessed it all. Ever since we moved here in Switzerland, I will always wake up in the middle of the night because of these nightmares. Sanay na siya sa gano'ng tagpo. Kaya sa tuwing nararamdaman niyang wala ako sa tabi niya, alam niya agad kung saan ako hahanapin.
I nod my head. Naging open na rin ako sakanya tungkol sa lahat ng iniisip ko. I just can't hide anything from him especially when it's already troubling my mind. He's just always there to comfort me and to listen to me.
He pulled the other chair to sit beside me. Ang isang kamay niya ay namamahinga sa backrest ng inuupuan ko habang ang isa naman ay kinuha ang kamay ko at pinagsiklop iyon. He stared at me intently.
