Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Song: There You Are- ZAYN
Dead
"Shit!" I cursed under my breath when I saw one of the securities roaming around the hall.
"Ano na? Hindi ka parin ba aalis?" tanong ng isa kong kaibigan sa kabilang linya. "Iiwan ka nalang namin kung ganoon."
Narinig kong naghagikhikan sila matapos sabihin iyon.
"Wag!" agad kong pag-pigil. Inipit ko ang aking telepono sa aking tainga at balikat upang sumilip muli.
The guards are now doing their usual security check around the palace. Palagi silang ganito. Lagi nalang nakabantay sarado. Kahit pagpunta lang sa garden ay itatanong pa kung ano ang gagawin ko doon!
It's exhausting to have someone following you everywhere you go. Parang wala na akong privacy. Laging nakabantay ang mga mata sa akin. Laging nakasunod. Wala na akong magawa nang ako lang!
I can't even have my alone time! Oo, nakakaalis ako ng walang kaibigan na kasama at nakakapag-mall ako ng mag-isa. But the thought that they're just around the corner, still makes me feel like I wasn't alone at all!
"I'm coming. I just need to get pass these people." I hissed.
Nakita ko namang lumipat na sa kabilang banda ng palasyo iyong gwardya na kanina ko pa tinitingnan. I took this a chance to go down the stairs. Dahan-dahan lang ang bawat hakbang ko. Sinubukan kong wag gumawa ng kahit ano mang ingay.
"Ano? Nakalabas ka na ba?"
"Hindi pa. I still need to get past through the guards at the gate."
"Tss. Tatakas nalang hindi pa magawa!"
Agad namang kumunot ang noo ko. Akala ba nila madali para sa akin itong ginagawa ko?! Sa dinami-rami pa naman ng guards dito, ni simpleng pagtakas, ay napakahirap nang gawin!
Being the president's only child is so damn hard! I have to stay inside the palace all the time for my "safety". Wala na akong ginawa dito kung hindi ang tumunganga!
Everyone's eyes are watching my every move. The whole country's eyes are on me! May magawa lang na mali, ayun at nasa tabloids na kinabukasan! Akala mo naman ikinasira ng bansa iyong ginawa ko.
That's why I have to act prim and proper. But how am I supposed to do that kung nasasakal naman ako sa ganitong buhay? I always have to live up to people's expectations.
Kapag kilala at nakagawa ng simpleng pagkakamali, bash agad. Bakit? Hindi ba kami pupwedeng magkamali? Perpekto ba kami para hindi makagawa ng kasalanan? Tao rin naman ako kagaya nila. Nagkakamali rin.
Dahan dahan kong binuksan ang pinto at agad na lumabas. Nagtago ako sa mga halaman. Alam ko kasi na kahit dito sa garden, marami parin ang nakabantay.
