Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Song: Lost in Japan- Shawn Mendes
Serious
Hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang lumabas ng kwarto pagkatapos ng nangyari kahapon. Kanina pa ako gising at hindi ko man lang magawang lumabas upang kumain na ng almusal.
I was so surprised that Axel was able to make me follow him. And I don't follow anyone. Even my parents. None of them can make me follow them that's why it's surprising that Axel was able to do that without even trying hard.
Damn. There must be something that made me so intimidated by him.
I left my door slightly opened the whole night because that damn guy broke it! I tried locking it last night but it didn't work! Natulog tuloy ako ng bukas ang aking pinto. I just hope that no one broke in or else I'll freak out!
Bahagya naman akong nagulat nang may kumatok sa aking pinto. The person immediately went inside.
"Handa na po ang umagahan, Ma'am."
Tumango ako at nginitian siya. "Sige po. Bababa na rin po ako."
I already took a bath a while ago. Tiningnan ko muna ang sarili sa salamin bago ko tuluyang buksan ang pinto ng aking kwarto. Unang bumungad sa akin ay ang seryosong nagbabantay na si Axel.
Both of his hands are on his back. Diretso lang siyang nakatingin sa akin at walang ano mang emosyon na ipinapakita.
Oh, this cold and boring man!
Nahihiya akong nag-iwas ng tingin at tsaka naglakad na patungo sa dining area. Habang naglalakad ay doon ko lang narealize na bakit ako nag-iwas ng tingin na para bang hiyang-hiya ako sakanya?
The fuck? I should've rolled my eyes or something! I should've showed him that I'm unaffected! Baka kasi may inisip na 'yan agad tungkol sa nangyari kagabi.
Mabilis akong naglakad at hindi na inisip pa kung nakasunod pa ba siya sa akin o hindi. Nang dumating ako sa mismong dining area ay may inaayos pa ang mga naghain ng pagkain doon. Nang mapansin ako ay tumayo sila ng maayos at tsaka ako nginitian.
I smiled at them in return. Pinasadahan ko naman ng tingin ang buong lamesa. Marami silang inihain kahit na ako lang naman ang kakain.
"Kumain na po ba kayo?" tanong ko habang nauupo sa hapag.
Napansin kong nagkatinginan ang dalawa. Nagtulakan pa sila kung sino ang dapat sumagot.
"U-Uh... Opo, Ma'am."
Tumango ako. "Sayang. Aayain ko sananb sumsbay kayo, e. Pero sige, po. Okay na po ako dito."
Nagkatinginan silang muli. Agad naman nilang sinunod ang utos ko at iniwan na akong mag-isa sa dining area.
Nang makalabas sila ay tsaka naman dumating si Axel. I rolled my eyes as he placed himself at the corner.
Nagsimula akong kumuha ng pagkain. I ate quietly and I didn't dare look at Axel because who knows what I might see!
