Hayatımın dönüm noktası: "03.00 AM"
"Yaşadıklarını hatırlamayan bir Britney, karşısında ise hatırlaması için çabalayan Alvin. Birbirlerinden hiç ayrı kalamayan iki insanı kendi çıkarı için ayrı bırakan bir insan. 03.00 AM'de bir araya gelirlerse ne...
Güvenmek... Çok önemli bir duygu gerçekten. Alvin'e güvenmem mi, yoksa güvenmemem mi gerektiğini bilmiyordum. O mesajın anlamını çok iyi biliyordum ama. Atan her kimse Alvin ve benim bir araya gelmemi istemiyordu. Kafam karmakarışıktı. Ne yapsam bilmiyorum. Ne yapsam kötü olacakmış gibiydi. Olmuyordu bazı şeyler. Oturmuyordu bir türlü hayatım. Tam doğru yola girdim diyorsun ki yol çöküyor. Zaten ne zaman normal yaşamıştım ki ? Okul hayatımda da insanların suçlayacakları ilk kişiymişim ben. Adel hep anlatır. Alvin'e mi yazsaydım ? Bu boşluk duygusu beni git gide boşluğa çekiyordu. Kulaklığımı takıp son ses müzik açtım. Son ses müzik bile kafamdaki sesleri durdurmaya yetmiyordu. Pencerenin kenarında büzülüp kalmıştım. Ne hissettiğimi bilmediğimde böyle yapardım. Telefonum çalmaya başladı.
Gizli Numara Arıyor...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Açamazdım değil mi ? Ya Alvin ise ? Neyse açmayacaktım.
(...)
Aman Tanrım !? Kapı deli gibi yumruklanmaya başlamıştı ve ben uyuyakalmıştım! Alvin olabileceği düşüncesiyle hemen kapıya koştum. Maskesi vardı. Alvin'e benziyordu. Alvin olsa haber vermez miydi ? Verirdi herhalde. Odaya geri döndüm. Ama tahmin ettiğim gibi olmadı. Kapının ardındaki gitmedi. Aksine kapının kilidini kırdı! Saklanacak bir yer arıyordum ama yoktu. Annemler evde olmadığı için çoğu yer dağınıktı. Koltuğa oturup beklemeye başladım. Alvin neden kapıyı çalmak yerine kapıyı kırıyordu ki? Komikti ve adım sesleri yaklaşıyordu...
Britney: "Alvin sen misin ?"
Karşımda duran kişi Alvin olmalıydı. Aslında Alvin'di. Aynı onun gibi giyinmişti. Ne yani gidiyorum deyip de gitmemiş miydi? Neden?
X: "Britney, seni olanlardan korumak için bir yere gitmemiz gerek."
