Hayatımın dönüm noktası: "03.00 AM"
"Yaşadıklarını hatırlamayan bir Britney, karşısında ise hatırlaması için çabalayan Alvin. Birbirlerinden hiç ayrı kalamayan iki insanı kendi çıkarı için ayrı bırakan bir insan. 03.00 AM'de bir araya gelirlerse ne...
Bir hata yapmıştım. Bunun telafisi bile olmayabilirdi. Kendi başımı yakmıştım yine. Komşular! Yan tarafta bir apartman vardı.. Onlardan herhangi birine bile gitsem? Evet evet, bu iyi bir fikir! Onlara gidebilirdim. Ama dışarıda neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. O kadar çok korkuyordum ki her an ağlamaya başlayabilirdim. Çıkıp, çıkmamak arasında kalmıştım. Çok kararsızdım. Bir yandan dua ederken,bir yandan da yavaş adımlarla kapıya doğru gidiyordum. Kapıyı araladım. Dışarıda benim için tehdit oluşturacak herhangi bir şey yoktu. Yavaş yavaş yan eve doğru gitmeye başladım. O kadar sessizdim ki kediler anca duyacak gibiydi. Kapıyı araladım. Merdivenleri çıkmaya başladım. İlk kapıyı tıktıkladım. Onlardan da herhangi bir cevap yoktu. Hiçbir evden cevap gelmemişti. On evden hiçbirinin evde olmaması imkansız gibiydi! Hepsini evden çıkarmış olmalıydı, ki bunu akıl etmiştir zaten. Tabi onlara zarar vermiş de olabilirdi. Hayal edemeyeceğim konulardı bunlar. Ta ki bugüne kadar. Ama... Neden? Neden benimle iletişime geçmeye çalışıyordu? Uzun zamandır hem de? Bu soruların cevabını ne zaman öğrenirim, orası meçhul. Aslında, henüz kapılar bitmemişti. Bir tane kulübe gibi bir yer vardı iki evin arasında.
O kapıya giderken umudum kalmamıştı artık. Hem zaten orada kimse yaşamıyordu. Yani biri yoktur herhalde, diye düşünerek kapıya ilerledim. Kimseyi arayamıyordum da. Eğer arasaydım şuan korkum geçmiş olabilirdi. Yere çöktüm. Nasıl bir durumun içine düşmüştüm ben? Biraz beklemeye karar verdim.
(...)
Yavaşça kapıya doğru yürürken, kalbim yerinden fırlayacak kadar atıyordu. Acayip korkuyordum. Babamın bir sözü aklıma gelince duraksadım. Ne demişti tam olarak ? Galibaa... Hah ! Buldum. Her zaman açık olan şu kapıyı görüyor musun demişti babası, Britney 12-13 yaşlarındayken. "Sakın oraya gitme Bri, olur mu kızım ?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok merak etmiştim orada ne olduğunu ama dinlemiştim babamı. Annemle babamı canımdan çok seviyordum ve onların hayatta kalması için dua ettim. Tam dalmışken bir bildirim geldi:
*numara yok*: kapıyı aç.
*britney*: kim olduğunu bilmiyorum ve yapmayacağım.
*numara yok*: sen bilirsin Britney.
Ve mesaj da atmıştı. Kendimi nasıl koruyacaktım şimdi ben ?
Kapının içinden annemle babamın sesini duyunca irkildim. Kulağa mutlu gelen sesleri vardı. Eğleniyor gibilerdi. Tereddüt etmeden içeri girdim. Mutluluktan ağlayacaktım. Annemler burada olmalıydı. O kadar karanlıktı ki gözlerimin alışması on dakikayı bulurdu.
''ANNE ? ''
''BABA ?''
Kapkaranlık odada birden sesler kesildi. Annem değildi, babam değildi buradaki şey. Ya hoparlörden vermişti yada bir yaratık gibi bir şeydi. Çığlıklar odayı kaplayınca yalnız olmadığımı anladım. Ruhani şeyler vardı. Bu ses insandan çıkmış olamazdı. Eğer çıktıysa canını nasıl yaktıklarını düşünmek istemiyordum. O tiz ses tüm odada geziyordu. O kadar rahatsız ediciydi ki, kulaklarımın uyuştuğunu hissettim. Kapıya geri döndüğümde kapanmıştı! Ah Bri yine tuzağa düştün kızım. Kurtar kendini... İşte o an bir mucize oldu sanki. Ben saçma sapan düşüncelerle boğuşurken aklıma bir şey geldi! Ben güçlüydüm. Kurtulacaktım buradan. Işığı gördüğüm yere doğru koştum. Orada küçük bir pencere vardı, onun burada olup olmadığını kontrol etmek için etrafıma baktım. Kimse yoktu. Umarım gözlerim beni yanıltmamıştır diyerek pencereye doğru koştum. Çok küçüktü ama ben sığardım çünkü 50 kiloydum. Çok zayıftım. Diğer tarafa atladım ve ışık otomatik açıldı. Burası bizim evin yanındaki apartman ile bağlantılıydı. Oraya gelmiştim yine. Gözüm karanlığa alıştığı için ilk beş saniye göremedi. Gözüm alışınca asansöre koştum. Asansöre neden koştuğum hakkında hiçbir fikrim yoktu. Kendi evime gitmek için geri döndüm ve eve girdim. Kendi evimizin içinde de asansör vardı çünkü müstakil bir evdi. Asansör yapılması bence de saçmalıktı ama yapılmıştı işte. Asansöre bindim. Tam 2. katı geçmişti ki... Işıklar birden kesildi. Tanrım, şimdi de asansörde mi kalmıştım? Her neyse daha kalmış değildim. Bu asansör özel bir sistemle geliştirilmişti. Yani babamın dediğine göre. İçinde kalınca "1031'i tuşla" demişti. Ben de tuşladım...
Beğendiniz mi ? ♡ Kapıyı bulasıya kadarr canım çıktıı ♡
