Teklif

Bölüm 42***

Merhaba :) Yorumlarınız için çook teşekkürler.Güzel bir kitle oluştu,baya mutluyum.1M olmuş hikaye.Tıklayan elleriniz dert görmesin.
Hikayede,bölümlerde hatalarım var,farkındayım.Bazı kelimeleri fazlaca kullanabiliyorum örneğin.Elimden geldiğince düzeltmeye çalışıyorum.Desteğiniz için sağolun.

Gif alıntıdır.Bölümü postamsnipucu'na ithaf ediyorum,keyifli okumalar

------------------------------------

(Zeynep'in Dilinden)

Nikahın yapılacağı yere giderken her adımımda kalbim daha fazla çarpıyor.Elim,ayağım titriyor.Kerem'in elini tutmasam şuan büyük ihtimalle güçsüz bir şekilde yerde oturuyor olurdum.Yanımda olması,elimde tutması müthiş destek veriyor.

Bizi gördüklerindeki tepkiyi çok merak ediyorum.Merak ettiğim kadar da korkuyorum.Yine bana tiksinir gibi bakarlarsa alacağım hasarı düşünüyorum.Yeniden bunu yaşamak beni daha çok hırpalar.

Bunun Cihan Güzel'den,Melis'ten ya da diğerlerinden gelmesi değil,herhangi birinden gelmesi de aynı etkiyi yaratır.Hamile olduğum için bana böyle bakılmasını haketmiyorum bence.Ben yanlış bir şey yapmıyorum.

Kerem de çok gergin,hissedebiliyorum.Ama benden daha sağlam duruyor.Hamilelikten önceki Kerem'le şuanki Kerem'i tanıyamıyorum.Gerçekten çok değişti.İyi ki de değişti!

Bizi ilk önce Yağmur'la Can karşıladı.Onlarda şaşkın tabi.Ayrıca uyumlu giyindikleri de gözümden kaçmadı.Yağmur bu tarz şeyleri baya sever.

Y "Harika görünüyorsunuz! İyi ki geldiniz!"

"Sizde canım"

C "Ben bile heyecanlandım ya"

K "Hadi içeriye girelim artık" -iyice sabırsızlandı

Nikah salonuna girdik.Cihan Güzel ve Tülin yoğun bir telaş içinde olduğu için -şimdilik- bizi farketmediler.Kerem'in ailesi de daha gelmemiş galiba.Jane'i ve Barış'ı da göremiyorum.Hemen bir yere oturduk.En azından otururken çok dikkat çekmiyorum.Kerem de kimseyle konuşma niyetinde değil zaten.

"Sakiniz değil mi?" -derin bir nefes alıp Kerem'e döndüm

"Galiba"

"Çok heyecanlanmamaya çalış Zeynep.Masal'ı düşün"

"Deniyorum ama çok zor"

"Bende aynı durumdayım aslında ama sakin olmaya çalışalım" -başımı salladım

Bir süre sonra salon iyice doldu.Hala Kerem'in ailesi görünür de yok.Biraz rahatladım.Hala diken üstünde gibiyim tabi.

Ve Melis'le Aksel nikah masasına doğru ilerlemeye başladı.Melis tahmin ettiğimden güzel olmuş.Hepimiz alkışlıyoruz.

Aylar öncesinde nikah dairesinde,gelinliğimle Engin'i beklediğim gün geldi aklıma.En mutlu olduğum,daha doğrusu mutluluğun o olduğunu sandığım gün.Hayatın ve insanlara güvenmemem gerektiğini -acı bir tokat gibi- anladığım gün.Şimdi ne yaptım peki? Yanımdaki adama,Kerem'e körü körüne güvendim.Bağlandım.İçimi anlık korku kapladı.Ya Kerem de böyle yaparsa diye geçti aklımdan.Bu kadar değiştikten sonra gitmez herhalde değil mi?

Bana evlenme teklifi etsin,derdinde değilim.Böyle mutluysak,böyle devam edebiliriz.Ona aşık olduğumu söylemeyi de dert etmiyorum.Bunu dile dökmeme gerek yok.Yanımda,yakınımda,yetiyor zaten.Eğer söylersem her şey değişebilir.Belki olumlu yönde değişir ama yarı yarıya olan ihtimali göze alamıyorum.Ya ters tepki verirse? Bu sefer tamamen çökerim.Biterim.Böyle her şey çok güzel.Bu büyüyü bozamam.