FIND ME |Jackson|

FIND ME -9-

Bir süre Yb yayımlayamayacağım. Final haftam var ve derslerime odaklanmam gerekiyor. Sonrasında zaten özgürüz. Dilediğiniz kadar Yb göreceksiniz. <3

( Küçük bir not: aynı kişiler değiliz. Diversesisters 3 kız kardeşten oluşuyor. )

keyifli okumalar

-BADDIV <3

MEDYA: Uzun süre bakınca kafayı sıyırıyorsunuz. 

ÖNCEKİ BÖLÜMDE;

Gülümseyerek arabamın kapısının kilitlerini açtım. Tam o sırada Jin Young, Jackson'a dönerek, "Sen öne otur." diyip arka kapıyı açtı.

Onunla yan yana oturmanın bana bir zararı olmayacağını bilsem de ister istemez avuçlarımın terlemeye başladığını hissetmiştim. Jackson, kapıyı açıp ön koltuğu yerleşirken Jin Young bana bakıp masumca gülümsedi.

Pekala, bu çocuğun bana imalı şekilde attığı bakışları ve gülüşlerine anlam veremediğim bir gerçekti fakat bu duruma bir son vermeliydim.

Sürücü koltuğuna yerleştikten sonra ehliyet kemerimi takıp arabayı çalıştırdım.

Jackson'ın yanımda oturması ve Jin Young'ın arkada sırıtması beni fazlasıyla geriyordu. İçimde ki garip hissi ve huzursuzluğumu gizlemeye çalışarak yola odaklandım. Jackson arabanın ön tarafında bulunan multimedya ekranından telefonunu eşledikten sonra çalma listesinden bir müzik açıp geriye doğru yaslandı.

Şu an şirkete gitmek yerine uzun bir yolculuğa çıkmak ilk tercihim olurdu. Fakat bunun bir hayal olduğu su götürmez bir gerçekti.

"Ya! Sessiz olsana! Uyandıracaksın."

"Uyanması gerekiyor zaten aptal mısın?"

"YA! LEE KNOW-AH!"

Fısıldaşmaların ve omzumda hissettiğim dokunuşla başımı yavaşça kaldırdım. İlk başta rüya gördüğümü sanmıştım. Konuşma sesleri o kadar yakından geliyordu ki başka açıklama bulamamıştım. Gözlerimi zor da olsa araladıktan sonra başımı sağ tarafa doğru çevirdim.

Tanrım..

Rüya değil, gerçekliğin ta kendisi karşımda dikiliyordu.

Gözlerim, yerinden fırlarcasına açıldığında hızlıca ayağa kalktım. Karşımda duran üyeler ne diyeceklerini bilmeden karşımda dikilmiş beni izliyorlardı. An önce uyandığımı ve gözlerimin şiş olduğunu da hesaba katarsak karşılarında ucube bir aranjör duruyordu ve ben kaçmamak için kendimi zor tutuyordum.

Dağılan saçlarımı hızlı bir şekilde düzeltip üyelere döndüm.

"Ne zaman geldiniz?" Bakışlarımı Stray kids üyelerinin üzerinde tek tek gezdirdim. Rezil olduğumu kafamdan silip atmaya çalışıyordum.

"On dakika." Dedi Lee know yorgun bir ifadeyle.

Tek amacım gözlerimi dinlendirmekti güya..

Rahat etmeleri ve seslerini açmaları için talimat verip hızlıca lavaboya yöneldim. Elimi yüzümü yıkayıp kendime gelmem gerekiyordu. Aynada ki yansımamla göz göze geldiğimde tiksintiyle uzunca kendime baktım. Az önce çocukları bu tipimle karşılamıştım. Çokta önemi yoktu gerçi; kendimi beğendirmeye çalışmıyordum neticede.