Sonrasında beni normal odaya aldılar. Yoğun bakımın kapısında annem ve teyzemler bekliyordu. Sedyeyle çıkardıklarında üzerime üşüştüler. Annem elimi tuttu iyi misin diye sordu. Bu ilgi bana anlamsız bir şekilde güzel hissettiriyordu. Odaya götürdüler, annem her anında yardım etti. Sedyeden yatağa geçerken, üzerimi giyerken. Artık dinlenmeye geçtiğimde annem kapıyı açtı bütün herkes içeri doldu. Espriler, kahkahalar havada uçuşuyordu. Biraz vakit geçirdikten sonra yavaş yavaş dağılmaya başladılar. Halamla konuşmaya başladık. Öğrendim ki, o gece anneme mesaj attığımda hemen amcamı aramış bana baksın diye. Amcam görüp yere yığıldığımda hemen beni kucaklayıp arabayla Kozan Devlet Hastanesi aciline getirmişler. Yoğun bakımda yer olmayınca Adana Şehir Hastanesi'ne göndermişler. Halamın dediğine göre eğer ambulansın gelmesini bekleseymişler şimdi çoktan mezarı boylamış olabilirmişim. Keşke bekleseydiniz.
Annemle göz göze geldik bir an. Nasıl da ağlayarak geldi yanıma. Hıçkırıklar içinde. O ağladıkça ben de ağladım. Halam da. O anki hassaslığıma rağmen anneme karşı olan nefretim içten içte kendini taze tutmayı başarıyordu. Çünkü bütün bu yaşadıklarıma seyirci kalmıştı. ''Meşter bana annen baban her şeyi biliyor." dediğinden beri anneme olan nefretim değişmedi. Belki ben ölmedim ama onlar benim sevgimi çoktan öldürdü. İşte gözyaşları içinde bunları düşünürken üzerime eğilip öyle bir sarıldı ki. O kokusunu nasıl çektiysem içime. Galiba dedim. Annemi her şeye rağmen seviyorum. Kıyamadım gözyaşlarına. "Ağlama anne iyiyim ben" Doktorla hemşire beraber geldiler o an. Annemle halamı dışarı çıkardılar.
İlk defa gördüğüm bir doktor bana doğru yaklaştı. O da aynı şeyi söyledi: "Bir saat daha geç gelseydin ölmüştün kurtaramamışlardı seni." dedi. Sinirimden güldüm. "Zaten amaç oydu." diyecektim. Sonra neyse dedim, Feyza kendine gel. Ama dayanamadım: "Sana beni kurtarmanı söyleyen kim? Kurtuldun demen için mi içtim onca hapı?"
Tabii ki hayır dedi. "Seni düşündüğüm için."
Beni kimse düşünmesin, lütfen. Bu iyilik yapmak değildi. Doktorların görevi her ne kadar can kurtarmak olsa da ruhu çoktan ölmüş insanların bedenleriyle vedalaşma isteğine saygı duymaları gerekiyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Elveda Çocuk
Non-FictionBurada anlatılanlar tamamen hayatımı anlatmaktadır, kurgu yoktur. Çocuklukta maruz kalınan psikolojik olarak etki yaratacak olayları içermektedir. Sizin için ağır olduğunu, etkileneceğinizi düşünüyorsanız okumamalısınız. Son olarak ''Hayat h...
