luggage ထဲက အဝတ္အစားေတြကို ဗီ႐ိုထဲေျပာင္းထည့္ၿပီးေတာ့ အေရာင္ခပ္မႈိင္းမွိုင္း အခန္းကို ရိေပၚတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
မီးခိုးေရာင္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းအခန္းက ဒီေလာက္သေဘာက်စရာေကာင္းတယ္လား...။
ဘာအေရာင္ဆိုတာထက္ ဦးနဲ႔အနီးဆံုးမွာရွိေနခြင့္ရတယ္ဆိုတာက သေဘာက်စရာေကာင္းသြားတာျဖစ္မယ္။
အခန္းျပင္ထြက္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အခန္းတံခါးကို ေက်ေက်နပ္နပ္ေငးတယ္။
ဦးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရင္ အရာရာက ေငးဖို႔ ထိုက္တန္ေနတယ္။
ဘယ္သူကစတြဲတဲ့ လက္ရယ္မေျပာတတ္ေပမယ့္ တြဲေတာ့ တြဲမိသြားတာပါပဲ။
အခု သူက ဦးရဲ႕ေကာင္ေလးဆိုတာ ေတြးမိေတာ့ ထခုန္ခ်င္လာျပန္တယ္။
ေဘးကၾကည့္ေနရင္ သူက အ႐ူးေလးနဲ႔တူေနမယ္ထင္တယ္။
ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲက ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ဆန္ျပဳတ္နံ႕ေျကာင့္ ေန႔လည္စာမစားရေသးတဲ့ အစာအိမ္က ဆႏၵျပလာတယ္။
ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ ေဆးတစ္ကဒ္နဲ႔ စာရြက္ေခါက္ျဖဴျဖဴေလးကို ေတြ႕တယ္။
ဆန္ျပဳတ္က အေငြ႕ထေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ဦးက အျပင္ထြက္သြားပံုရတယ္...။
စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး စာရြက္ေခါက္ေလးကို ေျဖဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္းလက္ေရးေလးေတြက ဆီးႀကိဳတယ္။
**စားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ မင္းဖ်ားခ်င္ေနတယ္**
ရိေပၚ အေယာင္ေယာင္အယမ္းယမ္းနဲ႔ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ စမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။သာမန္ထက္ နည္းနည္းေလးေႏြးေနတယ္။
ရင္ထဲျဖတ္သန္းသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ကေလးက ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး...။
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူဆီက ဂ႐ုစိုက္မႈဆိုတာ ေသးေသးေလးဆိုရင္ေတာင္ ရင္ထဲခမ္းခမ္းနားနား...။
ဆန္ျပဳတ္ကို စားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရိေပၚ ဆန္ျပဳတ္ျပတ္ခ်င္သြားတယ္။
ဆားေမ့ခဲ့ပံုရတဲ့ ဆန္ျပဳတ္က ဘယ္သူလုပ္ထားလဲ ေမးစရာမလို...။
မီးဖိုထဲဝင္ ဆားရွာထည့္ၿပီးပဲ ဆက္စားလိုက္တယ္။
အခိုင္းအေစမထားတဲ့ ဦးက သူေရာက္မလာခင္တုန္းက ဘာနဲ႔မ်ား စားေသာက္ၿပီးေနပါလိ္မ့္...။
