(SS #1) Suddenly Yours

Chapter Two

"Bumangon ka na dyan, magsisimba pa tayo."

Napabangon ako bigla nang marinig ko si Kuya. Magsasalita na sana ako pero sinara na niya ang pinto.

I sighed in disbelief. Akala ko pa naman kakausapin na ako ni Kuya.

I prepared myself. I just wore a jeans and a plain V neck white shirt and a pair of white shoes.

Pagkalabas ko ng kwarto, nakahanda na ang breakfast sa table pero wala si Kuya.

"Nasa labas si John. Nauna na kumain." Nahalata siguro ni Manang Ester na hinahanap ko si Kuya.

"Thanks, Manang." Binilisan ko nalang ang kain baka kasi magalit pa lalo si Kuya.

Pagkalabas ko ng bahay, nakita ko kaagad siya na nakasandal sa kotse. Nang makita niya ako ay pumasok na siya sa driver's seat. Pumasok na rin ako at duon ako naupo sa passenger's seat.

Tahimik lang kami the whole drive. After din namin magsimba, deretso kami kaagad sa bahay.

Gustong-gusto ko kausapin si Kuya pero hindi 'yon natuloy dahil deretso siya pumasok sa loob ng bahay at sa kwarto niya.

Pumasok nalang din ako.

I was about to call Stell para ayain mag-mall when Manang Ester entered my room.

"Samantha, nasa baba si Felip, hinahanap ka."

"Bakit daw po?" I asked Manang pero hindi raw niya alam.

I just nodded and smiled to Manang. Lumabas na siya sa kwarto ko and I let out a big sigh.

Maybe this is the right time na magkausap kami ni Felip. It's been a long time, anyway.

Lumabas na ako ng kwarto ko para puntahan si Felip.

Pero wrong timing nga naman at sabay pa kami ni Kuya lumabas ng kwarto. Nakasuot na siya ng pambahay samantlang ako, suot pa rin yung ginamit ko kanina.

Napatingin saakin si Kuya na nagtataka, probably because hindi pa ako nagpapalit. Nawala lang yung pagtataka sa mata niya nang madatnan niya si Felip na naghihintay sa sala habang naka-upo.

"Ku---" I was about to explain to him pero linagpasan na niya ako at bumaba na.

Bumaba na rin lang ako.

"Hey." Nang mapansin ako ni Felip, napatayo siya kaagad. Nagulat nalang ako when I felt his arms around my waist, hugging me.

Hindi pa ako nakakabawi sa gulat when he let me go.

Pareho kaming naupo, walang nagsasalita.

And after minutes of silence, he talked.

"I'm sorry..." He blurted out.

"Why are you apologizing?" I asked, facing him. Hinawakan ko na rin ang kamay niya and made him look at my face.

"If it's about what happened last night, 'wag ka na mag-alala." I tried to tell him that with a calm voice.

"Pero nagalit sa'yo si John."

"It's between us, okay? Labas ka na doon. Besides, wala naman magagawa si Kuya, eh." I held his hand tighter, ensuring that everything is gonna be alright.

"Do you want to go out?" He then coped my cheeks, showing a small smile.

"Pambawi lang kahapon dahil hindi kita nasamahan." Napangiti na rin ako and nodded. I told him to wait dahil magbibihis lang ako.

I wore a mustard blouse and a blue denim butten skirt, together with my pair of white shoes. I also got my brown sling bag with me na bigay ni Kuya noong Christmas.

"Let's go?" Napatingin si Felip sa gawi ko. I saw how he formed a smile nung makita niya ako pababa ng hagdan.

Buti nalang hindi na ulit kami nagkasalubong ni Kuya. Baka mapilitan akong i-cancel ang lakad namin ni Felip at kausapin nalang siya.

Felip drove for us. Tinext ko na rin si Kuya na hindi ako sa bahay magl-lunch. He did not reply though.

Nakarating kami ni Felip sa mall ng bandang 10:30. And since may oras pa before lunch, pumasok muna kami sa isang music shop.

"Bibili lang ako ng string ng gitara. I saw Kuya's guitar at mukhang kulang ng dalawang string. Though he can afford it but, for sure tinatamad lang yun bumili." I blurted out suddenly, not realizing how sensitive it is for Felip.

"Sorry, ulit." I looked at him. He's not facing me kaya I made him look at me.

"Sabi ko naman sa'yo na wala kang kasalanan kaya don't apologize." He then smiled and let me buy strings.

After namin sa Music shop, pumunta na kaagad kami sa Racks for I was craving for baby back ribs at baka maubusan kami ng mauupuan.

While waiting for our order, I finally got the courage to ask him my concerns.

"Hey. I just want to talk to you on something. It took me a while to ask this but," I sighed. "Are we still okay? I mean, this relationship?"

So totoo lang  grabe ang kaba ko ngayon. I'm risking our relationship by asking him such things. But I have to do this. And to prove to Kuya na we truly love each other.

"What's with your question, Sam? Are you telling me na may nagbago?" Mas dumoble ang kaba ko nang makitang hindi okay kay Felip ang tanong ko.

Pero kailangan ko 'to.

"Napapansin ko kasi na parang unti-unting nawawala ang passion mo sa relationship na 'to. Minsan na nga lang tayo mag-usap eh. At kung mag-usap man, mabilisan lang. It's as if... you're out of love." Para akong nabunutan ng tinik nang nasabi ko iyon and at the same time, nasaktan. Nasaktan sa possibility na totoo ang sinabi ko. And it didn't make me calm. Kung kanina'y pagtataka ang nakikita ko sa mga mata ni Felip, ngayon galit at dismaya.

"What made you think that? Sam naman, 'wag ganito! Alam mo namang busy ako sa club namin. They needed me more lalo na't may papalapit kaming competition. Sam, hindi lang naman sa'yo umiikot ang mundo ko, eh."

With just that, I couldn't find the right words to say. Yumuko nalang ako and did nothing. Hanggang sa dumating na ang order namin na food.

"Sorry..." Was the only word I heard until we both went silent.

Marami pa akong gustong gawin with him pero wala na ako sa mood. Kaya nagpahatid nalang ako pauwi. We were silent the whole drive, no one dared to speak. Kaya nang nasa tapat na ako ng bahay, bumaba ako kaagad without even saying goodbye. I texted him, instead.

"Sorry. I love you. Thanks for the ride."

"Sorry din and I love you too." he replied.

Pumasok na ako ng bahay at naabutan si Kuya na kumakain. He saw me pero hindi man lang ako binati.

Lumapit ako sa kaniya and placed the strings sa table. I did not say anything at pumasok nalang ng kwarto.

I just want to rest all day.

And I guess I'll be needing Stell.