Obudziło mnie wczesne słońce wdzierające się przez szybę.W pośpiechu wyszłam do naszego ogrodu ze świeżo zaparzaną kawę w ręce. Stanęłam na werandzie jak wbita w ziemię.
Poranna rosa jeszcze nigdy tak się nie zmieniła. Z zapartym tchem patrzyłam na kropelki wody, które zawisały na fiołkowym drzewku. A ty zrywałeś dla mnie kwiaty ich purpurowy kolor oddawał niemal moją miłość, ale serce już dawno przeszło etap miłości. Postrzępione, wytwarzane i wypłukane w tęsknocie miało prawo zmienić kolor. W całym domu pachniało bzem. Zabrakło nawet wazonów żebym mogła pomieścić Twoje bukiety.
Aż w końcu obudziło mnie wczesne słońce wdzierające się przez szybę. I w tedy uświadomiłam sobie, że śniłam o bzie, ale bez Ciebie. A szkoda, wciąż pamiętam ile słodzisz.
