5sos - don't fucking lie to me -cake- (ქართული)

|24|

LUKE

FLASHBACK

-არაფერს იზავ? ესე იდგები და დებილივით უყურებ? - აშტონი თავისი სახლის მისაღებ ოთახში ჩემს გვერდით იდგა და თან თავისი წითელ ჭიქას ჰაერრში ამოძრავებდა თითქოს ცეკვავდა

- არ ვიცი რა ვქნა აშ ის ისეთი სიმპატიური და საყვარელია. რო მივიდე და უარი მითხრას? - ვლაპარაკობდი მაგრამ ეტყობოდა აშტონს სიმღერის ხმაში არრაფერი ესმოდა. თავს აქეთ იქით იქნევდა. - გესმის ჩემი?

უარის ნიშნად თავი გააქნია და ისევ ქალუმზე მანიშნა -მიდი- დაიყვირა და ისევ ცეკვა განაგრძო მე მაინც ვერ ვბედავდი მივსულიყავი. შავგვრენამი ბიჭი ოთახის მეორე ბოლოში თვის მეგობართანერთად რაღაცაზე იცინოდა. ისეთი გასაოცარი სიცილი ქონდა თვალები ისე უწვრილდებოდა რო მთელი მისი სახე ერთი ბედნიერ ღიმილად იქცეოდა, როგორ მინდოდა მივსულიყავი. მაგრამ ჩემი გონება გულისავით ფეთქავდა და თითოეული ბაგუნი ჩამყვიროდა რომ შანსი არ მქონდა

- შენ ისევ აქ დგეხარ? - ვილმა ისეთი თვალები მომაპყრო რომ თუ ეხლავე არ წავიდოდი მაშინ მაგარ მუშტს მივიღებდი სახეში

- კარგი წავალ - მისკენ დავიძარი გულის ფეთქვა მთელ სხეულში მესმოდა ისე ძლიერ მუსიკასაც კი ფარავდა.

მივუახლოვდი ის ისევ თავის მეგობრებთანერთად იდგა და თითოეულ მათ სიტყვაზე იცინოდა. გვერდით ამოვუდექი. სიცილი შეწყვიტა და მე შემომხედა

- შენი ჭიქის დაბრუნება გინდა? - მკითხა როდესაც მიხვდა რომ საუბრის დაწყებას კიდევ დიდიხანი არ ვაპირებდი

- არა არა მე უბრალოდ - წარმოდგენა არ მქონდა რა უნდა მეთქვა

- უბრალოდ რა ლუკ? - მიყურებდა ღიმილნარევი სახით ხვდებოდა რომ ვნერვიულობდი

- უბრალოდ მაინტერესებს რაზე იცინოდით მაგრამ როგორც ჩანს ხელი შეგიშალეთ ასე რომ წავალ - არაფრის თქმა არ ვაცადე შემოვბრუნდი და ისევ აშტონისკენ წავედი

-არაფერი გამომდის აშ ორ სიტყვასაც ძლივს ვეუბნენი - მისაღები ოთახიდან გამოვიყვანე და მთვრალი ბიჭებით სავსე სამზარეულოში შევიყვანე

-კარგი ლუკ დაწყნარდი დღეს არა მომავალში შეძლებ - ოთახში მყოფებს გადახედა - ისე მომავალზე გამახსენდა - წასვლა დავაპირე მაგრამ შემაჩერა - უნივერსიტეტზე რას შვრები?

- ეგ რა შუაშია? - ვკითხე გაკვირვებულმა

- მიპასუხე რო გეკითხები - ვიცოდი თავს არ დამანებებდა - შენითვე მოხვდები თუ ისევ გჭირდება მამჩემის დახმარება? - აშტონმა ისეთი სახით შემომხედა როგორსაც მაშინ იღებსხლმე როდესაც რრამე აქვს ჩაფიქრებული

-აშ

- მითხარი მაინტერესებს - არ მეშვებოდა

- დახმარება მჭირდება - დარცხვენილმა შევხედე

- კარგი მეგობარო მაშინ ასე ვიზავთ მე მამაჩემს ვეტყვი რო სიტყვა შეგაწიოს იმ უნივერსიტეტში სადაც შენ ბავშვობიდან ოცნებობ მოხვედრას შენ კი მიხვალ ქალუმთან და აკოცებ -  გაბრწყინებული სახით მიყურებდა. ისე თითქოს ორმაგად მადლიერი უნდა ვყოფილიყავი მისდამი.

- კი მაგრამ აშ. - არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ჩემში სირცხვილის გრძნობა უფრო იზრდებოდა

- არაფერია მეგობარო უბრალოდ მიდი და აკოცე წლის ბოლოს საოცნებო შეყვარრებულიც გეყოლება და ოცნების უნივერსიტეტშიც ისწავლი. ერთი კოცნა არაფერია. მიდი. - გაშტერებული აქეთ იქით ვიყურებოდი გარშემომყოფი ბიჭები თავს მიქნევდნენ - ბევრს ნუ ფიქრობ. წამოდი

მისაღებისკენ მიბიძგა. როგორც კი ოთახში შევედი და დავინახე ნერვიულობა წამიერად მომეხსნა

- ხედავ? კიბესთან დგას და დაკარგული ბავშვივით იყურება - აშტონმა შავგვრემან შოკოლადისფერ თვალება ბიჭზე მანიშნა რომელსაც მთელი საღამოს მანძილზე თვალს არ ვაშორებდი

- ძნელია მისი არ შემჩნევა - ვუთხარი და ღიმილს რომელიც მისი დანახვით და თითოეული მოძრაობით იყო გამოხატული ვერ ვმალავდი - კარგი წავედი

...(მოგონების გაგრძელება მე7 თავი)