🔗Genç Kurgu & Polisiye🔗
Daha çok kısa süredir yeni evinde oturan Toprak, bir gün en sevdiği ve manevi değeri yüksek olan kolyesini evinde bulamadığı için aşağıdaki sığınağa yerleştirdiği kutuların içine bakmak amacıyla sığınağa iner.
Sığınağa ind...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hangi katta oturuyorsun?"
"1. kat." dediğimde kaşlarını çattı. Şaşırarak bana baktı ve dairemi gösterdi.
"Şimdi abimin her gün arayıp sorduğu, sürekli yemek getirdiği kız sen misin?" dediğinde ağzımdan bir oha kelimesi çıktı.
"Bir dakika ne?"
O da anlamaya çalışır gibi bana bakıyordu. Bir anda beni gülme krizi tuttu, çünkü her şey oldukça garip ilerliyordu.
"Sen şimdi Tolga Yaman'sın yani" dediğimde başını salladı.
"Demir Tolga Yaman." dedi ve elini uzattı.
"İşte şimdi gerçekten tanışmış olduk." dediğinde başımı salladım.
"Bu arada akşamki yemekler benden. Yani abim getirirse bilmeni istedim." deyip gülerek merdivenleri çıkmaya başladı.
Bende olayın şokuyla beraber gülerek evime girdim.
Hayatım gerçekten ilginç bir hal almaya başlamıştı...
---
Tolga: Abim seni çağırmaya gelecek birazdan.
Tolga: Benim yemeklerimin kendisinkinden güzel olduğunu bildiği için bugün bir ayrı özendi masaya.
Tolga: Söyleyim de itiraz etme.
Tolga: Yoksa şimdi hüzünlenir falan.
Tolga: Abimi çekecek ben olurum.
Tolga: Bu yüzden itiraz etme lütfen.
Tolga, abisine göre daha şakacı ama içe dönük bir tipteydi. Yağız ise daha ciddiydi ve sosyal biriydi.
İkisini de yeni yeni tanıyordum ama birdenbire içim ısınmıştı ikisine de.
Ve açıkçası arkadaşlık yapmak istiyordum artık. Yalnız takılmak artık sıkıcı bir hal almaya başlamıştı.
Gülerek telefonu kapattım ve kendime giyecek bir şeyler seçmek için dolabımı açtım.
Siyah bir sweatshirt ile altıma mavi kotumu aldım ve kıyafetlerimi giyindim. Daha sonra saçımı üstten dağınık bir topuz yaptım ve aynada kendime son bakışları atıp çalan kapıyla beraber odamdan çıktım.
Tahminler üzerine gelen kişi Yağız'dı.
"Yemeğe geliyorsun." dedi ve kapıya yaslandı. Dünden razı gibi görünmemek için "Evde yemeğim var zaten." diyerek gülümsedim.
"Yarın yersin onları. Hadi gel."
"Peki, tamam. Telefonumu alıp geliyorum." Biraz çabuk ikna olsam da telefonumu aldım ve aynadan son bir kez kendime bakıp evden çıktım.
