~9.Bölüm~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın içindeki çocuk hep dururmuş derler...
Ben ise yaşayamadım çocukluğumu, hep olgun davranmak zorunda kaldım ve içimde hep o buruk his kaldı.
Tam pes edecekken ise bir çocuk tuttu elimi...
Beni dünyanın en mutlu insanı yaptı o kısacık sürede.
Gözleriyle okyanusun en derinlerine daldırdı beni.
Beni kısa bir süre de olsa yaşayabileceğime inandırdı.
Tekrardan gördüm ben o gözleri...
Bu defa elini açmış beni bekliyordu o karanlık odada.
Karanlığa rağmen gözleri ışıl ışıldı.
Gülümsüyordu o tatlı gülümsemesiyle bana...
O simsiyah odada bembeyazdı sanki.
Tüm güzelliğiyle karşımdaydı.
Ve canlıydı.
Yanımdaydı...
"Geldim işte.." diye fısıldadım ona doğru.
"Kavuştuk." dediğimde ise bir anda uzattığı elini çekti.
"Senin o dünyada parlaman gerekiyor sevgilim." diye fısıldadı.
"Burada değil."
Gülümsedi ve bana arkasını dönüp boş odada kayboldu bir anda...
Gözlerim yaşarırken yere çöktüm öylece.
"Tam kavuşmuşken neden gittin sevgilim?"
"Sana gelmiştim." diye bağırdım odada.
"Nereye gittin?"
Ayağa kalktım ve gittiği yere gitmek istedim.
Tam o an ise oda aydınlandı.
"Gelmen için daha erken sevgilim.." diye uzaktan bir ses geldi kulaklarıma.
Gözlerimden yaşlar akarken tekrar yere çöktüm öylece.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Demirden Kalpler
Fiksi Remaja🔗Genç Kurgu & Polisiye🔗 Daha çok kısa süredir yeni evinde oturan Toprak, bir gün en sevdiği ve manevi değeri yüksek olan kolyesini evinde bulamadığı için aşağıdaki sığınağa yerleştirdiği kutuların içine bakmak amacıyla sığınağa iner. Sığınağa ind...
