~10.Bölüm~
İki hafta geçmişti o günün üzerinden.
Kendimi daha iyi hissediyordum gün geçtikçe.
Kafamı dağıtmak için sürekli kütüphaneye gidiyor, işim bittikten sonra da birkaç saat orada duruyordum.
Yeni bir işe başlayacaktım.
Artık evimin kasvetli havası üzerime üzerime gelmeye başlamıştı çünkü...
Bundan kurtulmak için de evde neredeyse öğlen hiç bulunmuyordum.
Kendimi derslerime vermiştim.
Bu iki hafta süresince yalnızca iki mektup gelmişti bana.
Artık onlara da bir önem vermiyordum ve bir kenara atıyordum.
Tolga ise sürekli yanımdaydı diyebilirdim.
Okulda, otobüste, hatta çalıştığım yerde...
İşinden ayrılmış ve benim çalıştığım kütüphaneye gelmişti.
Neredeyse her anımız birlikte geçiyordu.
Yağız ile de aynı şekildeydi.
Israrlı bir biçimde her akşam çağırıyorlardı evlerine yemeğe.
Arada sırada da ben çağırmıştım bu iki haftalık süreçte.
Kafamı dağıtmamda oldukça büyük bir etkiye sahip olmuşlardı.
Tolga dışında kimse ise bilmiyordu bu olanları...
Kimseye anlatamamıştım.
Azra'ya bile...
Şimdi ise kantinde öylece oturuyorduk Azra ile.
Haftalar öncesinde anlatmak istediğim konuyu artık anlatmak bile istemiyordum çünkü notların artık benimle dalga geçtiğini düşünüyordum.
Birisi gerçekten bir oyun oynuyordu...
Azra yanımda diğer günkü hallerinden daha mutsuz bir şekilde oturuyordu. Yüzü asıktı.
"Sana ne oldu bugün?" diye sordum. Aslında bu tür şeyleri sormazdım.
Azra kendi anlatırdı.
Hatta dinlemek istemediğim zamanlarda bile gelirdi ve içindekileri bana dökerdi.
Belli ki bir şeyler olmuştu.
"Yok bir şey." huzursuzca kıpırdandı yerinde.
"Emin misin? Aras nerede?"
Omzunu silkti. "Gelmiyor bu aralar yanıma."
"Neden?" gözünden bir yaş damladı.
"Onu sevmediğimi düşünüyormuş."
Kaşlarımı anlamamış bir şekilde çattım.
Bunu söylemiş olamazdı.
"Neden?"
"Bu aralar yorgunum Toprak. Onunla vakit geçirmek istemedim haliyle. Buna alındı."
"Aras'ın da derdine bak." diye fısıldadım kendi kendime.
İlgi manyağı desen daha doğru...
"Buna ağlanır mı?" dediğimde dudaklarını büzdü.
"Ama nasıl böyle düşünebiliyor Toprak? Yıllarca onun beni sevmesi için neler neler yaptım?"
Aferin sana.
"Tamam, üzme kendini. Hadi kalk da artık gidelim."
Azra burukça bana baktı ve yanaklarımı sıktı. "Bana gelsene bugün. Evde çok sıkılıyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Demirden Kalpler
Roman pour Adolescents🔗Genç Kurgu & Polisiye🔗 Daha çok kısa süredir yeni evinde oturan Toprak, bir gün en sevdiği ve manevi değeri yüksek olan kolyesini evinde bulamadığı için aşağıdaki sığınağa yerleştirdiği kutuların içine bakmak amacıyla sığınağa iner. Sığınağa ind...
