"Heey wie hebben we daar!" roept Nica's oma vanuit de keuken en ze komt op ons afgelopen. "Hallo Nica! Och wat ben je gegroeit! We hebben je echt vreselijk gemist! En wie is deze knappe jongeman die je hebt meegebracht? je wilt toch niet komen vertellen dat jullie gaan trouwen hè! En wanneer..." Nica onderbrak haar blij pratende oma "Zullen we eerst even gaan zitten oma? En waar is opa?" zei ze kortaf. Ik keek ervan op. Nica was wel erg gemeen nu. Oma knikte wat beduusd en liep de keuken in waar een grote oude oma pan op het vuur stond. Het rook er sterk naar gekookte peertjes en ik hield daarvan! Oma schoof twee stoelen aan de ene kant van de tafel en ging zelf er tegenover zitten. Nica ging ook zitten en ik deed hetzelfde. "Nou gooi het eruit!" dringde de oma aan. "Eerst mag u vertellen waar opa is!" Nica zag er lichtelijk geïrriteerd uit en ik legde mijn hand op de hare. Alleen trok ze haar hand weg. Ik zuchtte diep en keek de oude vrouw aan. Ze had een diep gerimpeld gezicht en was zeker in de 70. Alleen waren haar ogen nog zo levendig dat je zou denken dat ze nog maar 20 was. Dat komt denk ik door de buitenlucht die ze hier altijd krijgt. "Opa... ja..." ze zuchtte en ik zag in mijn ooghoeken dat Nica met haar ogen draaide. "Die is... d.... Dood... Vorige maand..." mompelde de vrouw en ik zag haar vanbinnen weer helemaal breken. Het gezicht van Nica ging van kwaad naar medelevend naar verdrietig. "N-nee..." fluisterde Nica. Ik legde mijn hand op haar schouder en voelde zag ze haar tranen binnen hield. "N-nou willen de twee kinderen wat drinken?" vroeg de vrouw en ik knikte. "Iets fris alstublieft" de vrouw knikte. "Een koffie voor jou?" vroeg ze aan Nica die zachtjes knikte. De oude vrouw ging in de weer met een pak met drinken en het koffiezetapparaat. Toen ze weer kwam zitten kreeg ik sinas. "Okee. Nu jouw beurt om te vertellen wat jullie hier komen doen!" Oma keek nu wat minder vrolijk dan wanneer we binnen kwamen maar dat komt denk ik door het onderwerp. "Ik..." even kijkt Nica me aan. Ik knik naar haar. Ze moet het vertellen. "Ik word thuis geslagen... " zegt Nica zo zachtjes dat ik het al amper kan horen. "wat!" roept de vrouw kwaad. "Door wie?!" vraagt ze en ik zie in haar ogen dat ze al een voorgevoel had. "Papa..." nu kijkt de vrouw verbaasd. "Wat zeg je daar?" "Ik word geslagen door papa" herhaalt Nica "nee dat kan niet!" "jawel.." vol ongeloof staart de vrouw ons aan. "En wat doet die hier?" vraagt de vrouw en ze kijkt nog steeds ongelovig naar Nica. "dat is Finnian. Hij is mijn vriendje. Wij zijn op zoek naar het VAM" de vrouw keek ons niets wetend aan. "Het VAM?" "Het Vermoord Alle Mythes. Dat is een inrichting waar ze mensen behandelen die een mythe zijn. Zoals weerwolven, vampieren, beesten enzovoort" informeerde Nica. Ik knikte. "En wat moeten jullie daar dan wel niet doen?!" lachte de vrouw spottend. "dat zijn uw zaken niet" zeg ik snel en kijk Nica scheef aan. Nica knikt. "Okee. Jullie mogen hier overnachten en ik zal jullie morgen de weg wijzen naar het VAM" zei de vrouw en ze zuchtte diep. "Jullie slapen op de logeerkamer" zei ze nog en wenkte naar boven. Nica knikte en stond op van tafel. Ik volgde haar naar de deur en hielp haar de spullen uit te laden. "Zo te zien zijn we hier niet van harte welkom" fluister ik. "Nee. Oma is de moeder van mijn vader en ze zal hem voor alles beschermen zelfs bij een rechtzaak zal ik nooit winnen van de hoopje schroot." ze zuchtte. Ik tilde een koffer op en sjouwde het naar de deur. "Hier ik pak het wel" zei de vrouw en pakte de koffer aan. Ik draaide me om en sprintte weer naar de auto. Ik pakte nog twee boodschappentassen en rende weer terug. Ik gaf de spullen weer aan het oude vrouwtje en liep achter haar aan naar de logeerkamer. Ze opende een oude eikenhoute deur waarachter een groot en oude kamer tevoorschijn kwam. "Zo. Hier slapen jullie. Als jullie iets nodig hebben ik ben bij de paarden." "Mkay" antwoordde Nica. "Ik vind het maar eng hier.." zei ik zacht. "Ja ik wou hier nooit naar binnen. Wedden dat ze dat expres heeft gedaan..." ik zuchtte. Dit werd nog eens wat...
