"Finni! Ontspan! Je trilt helemaal!" Nica's lach vulde het restaurant. Ik pakte de menukaart wat steviger vast en zag dat het buiten al pikke donker was. "Welk toetje neem jij?" vroeg ik zachtjes en Nica keek op van haar kaart. "Ik denk een bananen sorbet" ze glimlachte blij en ik keek snel weer naar de kaart voordat ik weg zwijmelde. "Ik neem denk ik de crème brulée" zei ik nu wat zekerder en veegde mijn klamme handen af aan mijn spijkerbroek. De ober kwam aanlopen. Het was een jongen van 20 denk ik met veel pukkels. Hij glimlachde eng naar ons en pakte de kaarten aan. Al de hele avond had ik een kriebelig gevoel door heel mijn lijf. Het kwam niet door Nica, dat waren de vlinders in mijn buik maar ik had het gevoel alsof over kleine spinnetjes over mijn lichaam parradeerden. "Heeft u al een keuze kunnen maken?" vroeg de ober die mij uit mijn dagdroom haalde. Ik wees naar Nica dat zij eerst mocht en dus bestelde ze haar bananen sorbet. "Doe voor mij maar een crème brulée" zei ik na Nica. De ober knikte en liep weg. "Zag je dat hoofd?!" gierde Nica en ze wees de ober na. Ik grinnikte "Ja! Hij glimlachde ook zo eng naar ons!" grijnsde ik. Kijk hier was ik goed in! In al die spannende situaties gaat alles mis en als je moet lachen lijkt alles wel van zelf te gaan.
Na zeker nog een uur hadden we ons toetje en nog een hoop drinken in ons buikje kunnen stoppen. Het was zo rond twaalven en we liepen het restaurant uit. Ik pakte mijn fiets en liet Nica voorop mijn rekje zitten. Vanmiddag waren we bijna gevallen. Ik voelde de tinteling weer en ik huiverde. Wat was dat toch?! Toen ik Nica had afgezet was ik door een stuk glas gereden en liep mijn band leeg. "nee.... Shit!" fluisterde ik kwaad. Ik pakte mijn fiets dus maar bij het stuur en begon aan de weg richting huis. Het was niet pikkedonker, de volle maan gaf zoveel licht dat ik ieder hoekje scherp kon zien. De tinteling werd erger en ik hoorde de kerkklok 12 uur slaan. De tinteling was nu zo erg dat ik even stil moest gaan staan. Ik voelde het vanuit het puntje van mijn haar tot aan mijn tenen door mijn lijf stromen. Het voelde een beetje alsof je aan de bovenkant bent van een achtbaan en dan keihard naar beneden gaat. Ik stapte nog wat steviger door totdat opeens mijn handen geen grip meer hadden op mijn fiets. De fiets viel met veel geklengel van de bel op de grond. Ik keek er even naar. Huh wat was er nou weer gebeurd? Ik stond niet meer rechtovereind maar op vier harige dunnen beentjes. Ik keek in mijn spiegelbeeld van het gorte glazen raam naast me van een of andere winkel. Voor em stond een sterke zwarte wolf met licht groene ogen. Wat deed die wolf nou in die winkel? Dacht ik verbaasd totdat ik eens even goed nadacht. Ik ben die 'wolf'. Ik keek mijn spiegelbeeld geschokt aan. In mijn spiegelbeeld kwam opeens een man. Hij had een honkbal knuppel vast en rende op me af. Ik draaide mezelf om en na een harde klap tegen mijn kop werd alles zwart....
