We wandelden terug naar mijn huis. Nica had geen zin om naar haar huis te gaan dus gingen we naar het mijne. "Hoop je dat je overgaat?" vraagt Nica opeens. Ik kijk haar verbaasd aan. "Naar 5 VWO?" verduidelijtk ze zichzelf. Ik kijk haar nog steeds aan enw erd weer opgeslokt door haar blauwe ogen. "uuhm...." Ze zwaait voor mijn ogen en begint weer te lachen. Ik lach mee en knik dan "Ik hoop het, maar als het niet kan vind ik het ook goed..." mompel ik terwijl ik over mijn nek wrijf. Nica lacht weer en ik kijk haar verward aan. Waarom lacht ze nu weer?! Doe ik iets verkeerd? Vraag ik mezelf paniekerig af. Nica lacht nog harder en struikelt over haar eigen voeten, ze valt languit over het gras en lacht nog harder terwijl ze lachend over de grond kronkelt. Ik begin ook te lachen en na een lange tijd zijn we uitgelachen. Ik laat me naast Nica op de grond zakken en kijk net als zij naar de wolken. "Kijk! Dat is een hartje!" roept ze verrast en kijkt me lang aan. Na een tijdje kijk ik terug. Nica glimlacht maar ik zie de tranen achter haar ogen prikken. Ik laat mijn vinger over haar suoer zachte wang glijden en ze sluit even haar ogen. Als ze ze weer open doet glimlacht ze weer naar mij maar dan met een glimlach waar iets achter zit. Ze bijt even op haar lip en kijkt me dan weer eens aan. "Jij had me ook iets te vertellen Finni, wat was het?" ik zucht even en heb helemaal geen zin om nu mijn geheim de sfeer te laten verpesten. "Ik... uuhm..." ik ga rechtop zitten en kijk voor me uit een straat in die ik niet ken. Een vrouw haalt haar post uit de brievenbus en een man stapt net in zijn auto om naar zijn werk te gaan. IK zucht een keer diep en kijk haar dan aan. "Ik ben geen normale jongen..." zeg ik langzaam. "Okee Finnian, dit is vaag! Hoe bedoel je dat?" ze klinkt aan de ene kant nieuwsgierig aan aan de andere kant ook iet wat onzeker. "Ik ben een weerwolf" zeg ik daarna zo zacht dat ik het zelfs amper kan horen. Nica begint lachend te hikken en komt dan weer overeind. "Alsjeblieft Finni!! Dit meen je toch niet! Die dingen bestaan niet!" ze lacht maar als ze mijn serieuze gezicht ziet stopt ze gelijk en kijkt me huiverend aan. "H-hoe?" vraagt ze geschrokken. Ik zucht diep en moet weer even graven in mijn geheugen om het weer te vinden wat ik wou vertellen "Ik verander bij volle maan in een weerwolf maar volgens mij kan ik het ook overdag worden of 's nachts als er geen maan is! Ik moet alleen nog uit zien te vogelen hoe, en daar heb ik jou hulp voor nodig! Ik zag namelijk laatst dat er een of andere inrichting is die mythische mensen probeert weer normaal te maken en ik zou er eigenlijk wel meer over willen weten" ik hijg wat na omdat ik zo snel heb gepraat, ik heb niet geademt tussen door en wacht op de reactie van Nica. "Wauw..." zegt ze zacht en ze slaat hij blik neer. "I-ik wil denk ik wel helpen?" het komt er meer uit als een vraag maar ze klinkt best zeker. Ik begin meteen te grijnzen. "Alleen moet je wel ook iets voor mij doen" ze bijt even op haar lip. "Op de volgende vragen moet je 'ja' antwoorden" ik kijk haar vragend aan maar knik toch. "Ben ik wel veilig? Kan ik ook niet opeens een weerwolf worden en wil je alsjeblieft mijn vriendje zijn?" ik ben zo overdondert van die laatste vraag dat ik haar aan blijf staren. "Ja, misschien en natuurlijk wil ik dat!" ze lacht en vliegt me om mijn hals waardoor we weer terug vallen in het gras. "I love you Nica" zeg ik zacht. "I lover you to Finni" antwoord ze en ze verstopt haar gezicht in mijn schouder.
