Jestem jak kwiatek,
który rośnie samotnie.
W lesie, wśród drzew.
Podczas gdy inne,
dojrzewają na łące.
Otula mnie mrok,
nie słońca promienie.
Deptany przez ludzi,
gdzie się podziało ich serce?
Czasem spadnie deszcz,
nadzieja wróci na chwilę.
Lecz opuści mnie,
nim deszcz na dobre minie.
Pragnę opieki,
tej prawdziwej,
płynącej ze środka.
Nie chcę zwiędnąć jak kwiatek,
który umiera pośród drzew, samotnie.
