The Wife's Lament (COMPLETED)

Chapter 1

"APOLLO... m-masakit. Itigil mo na, pakiusap."

I felt like I was going to lose my breath while he was thrusting me so hard. Hindi ko kinakaya ang hapdi ng bawat pagpasok niya ng kanya. I couldn't feel the love, I could only feel pain.

"Shut up, will you? Alam kong may mga nakama ka na hindi pa man ako dumadating!" Wala pa, Apollo. Ikaw lang!

Gustong-gusto kong sabihin ang mga salitang iyan sa kanya, pero wala na akong boses na nailalabas dahil sa sobrang hapdi na nararamdaman ko. Namamanhid na ang buong katawan ko at ang natatanging sakit na lamang ang nararamdaman ko.

"Mommy! Male-late na po ako sa school!" Sunod-sunod na katok ang narinig ko mula sa pintuan at sigurado akong si Liam ang may-ari ng boses na 'yon.

Pero naramdaman ko bigla ang kamay ni Apollo na tinakpan ang bibig ko para hindi ako makagawa ng ingay habang patuloy pa rin siya sa pagtaas-baba sa akin. He looked at me, the kind of look that a guy could give to his sextoy.

"Let me finish first," sambit niya, at doon na kumawala ang isang luha mula sa aking mata.

Hanggang sa inilabas na niya ito at umalis na sa kama. Wala akong magawa kundi mapatitig na lamang sa kisame habang dinadamdam ang hapdi at sakit na nararamdaman ko. Wala akong dapat gawin kundi ang tiisin.

"Ihatid mo na si Liam, maliligo na ako at male-late na rin ako," walang emosyon nitong saad kaya napatingin ako sa kanya at bumungad kaagad sa akin ang matipuno niyang katawan.

"P-Pwedeng ikaw na lang ang maghatid kay Liam? Hindi ko pa kasi kaya—"

"I don't like drama, Trisha. Tumayo ka na d'yan." pagputol niya sa'kin at pumasok na sa banyo ng kwarto.

Napapikit na lamang ako ng marahan tsaka huminga ng malalim. Ano nga namang ine-expect mo, Trisha? Na susundin ka niya? Hindi mangyayari 'yon.

Kahit ramdam ko pa din ang sakit ay pilit akong tumayo sa kama. Kumuha ako ng damit sa cabinet ko, may nakita akong white off-shoulder at jeans kaya ayun na lamang ang naisipan kong isuot.

Binilisan ko na ang pagsuot ko at baka mas ma-late pa si Liam. Nang tapos ko nang suotin ay agad kong pinunasan ang mga natitira ko pang mga luha at ngumiti, kahit durog na durog na 'tong puso ko, ngingiti ako para sa anak ko.

I opened the door, and I immediately saw him crossing his arms.

"Come on, Liam."

Nagsalubong ang kilay niya. "Wala na, late na po ako," pagmamaktol pa nito.

Napangiti ako sa inaakto niya, 'yung totoong ngiti. Walang bakas ng lungkot. Ang cute, cute talaga nito! Kuhang-kuha niya kung paano gumalaw ang tatay niya sa ikinikilos niya ngayon.

"Sorry na po... napasarap lang ng tulog si Mommy," pagsisinungaling ko.

Nakita ko itong bumuntong-hininga at biglang hinawakan ang kamay ko.

"Bilisan na po pala natin," aniya at hinila na ako papalayo sa kwarto ko.

Maswerte kami at walang traffic kaya mabilis kaming nakapunta sa school niya. Kahit na may sasakyan kami, hindi ako pinapapasok ni Apollo roon. Tanging si Liam lamang ang pwedeng pumasok. In fact, he wouldn't let me touch or handle anything that was his. It was as if he was keeping me out of his life, despite being married to him. Gano'n ako kasuklam-suklam para sa kanya.

Laking pasasalamat ko na lang at hindi niya sinasaktan itong anak namin. Kapag nangyaring nasaktan niya si Liam, doon na ako magpupumiglas. Babaliwalain ko na ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ko kayang makitang umiiyak ang anak ko dahil pinagbuhatan siya ng kamay ng sarili niyang ama.