ကိုလူချောနဲ့အမွှေစိန်တို့ရွာ(ကိုလူေခ်ာနဲ႔အေမႊစိန္တို႔႐ြာ){Complete}

part2.2

[Zawgyi]
ငမူး၂ေကာင္ကိုအိမ္သို႔ေရာက္ေအာင္မနည္းတြဲေခၚလာရသည္...
"ေမာင္မ်ိဳး...ေအာက္ထပ္ကအခန္းကကိုႀကီးအခန္း...သူ႔ကိုသြားပို႔ေပးအံုးေနာ္.."
"ဟုက္အကိုေလး...ေဘာ့စ္ကိုကူသယ္ေပးရအံုးမလား.."
"ရတယ္ရတယ္...ဒင္းႀကီးကဘယ္ေလာက္ပဲမူးမူးငါ့ကိုေတာင္ခ်ီနိုင္တယ္...စိတ္မပူနဲ႔...နိုးလာမွ၂ေယာက္စလံုးငါနဲ႔ေတြ႕မယ္.."
လြန္းလြန္းတစ္ေယာက္လည္းလူေခ်ာအားတြဲ၍အိမ္ေပၚသို႔တတ္လာလိုက္သည္...
သူရမွာလြန္းလြန္းကိုျမင္ေသာေၾကာင့္ဝမ္းသာသြားရသည္...လင္းခန္႔မွာေပါက္စီလံုးေလးနွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနေသာေၾကာင့္အနားသို႔မကပ္ရေသးေပ...ဒီေန႔လူေခ်ာေမြးေန႔အေၾကာင္းျပဳ၍စားမလို႔စီစဥ္ထားျခင္းပင္...မူးေနေသာလူေခ်ာကိုျမင္ၿပီးေနာက္ဆြံ႕အသြားမိသည္....အရီးေလးတို႔လူႀကီးေတြကလည္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၾကေလသည္....မိသ်ွားနဲ႔ေဒါက္တာဟန္ထက္ဆီသြားေပးထားဖို႔အတြက္က်သူတို႔ကဖုန္းကိုယ္စီျဖင့္ကိုယ္ေတြေတာင္ရွိတယ္လို႔မထင္....အဟင့္..မသာေကာင္သူက်ေတာ့စားရၿပီးငါတို႔က်ကေလးထိန္းေနရတယ္...
..
..
"အကိုတို႔သားကိုခနေနမွလာေခၚမယ္ေနာ္..သူ႔ကိုအခန္းထဲသြားပို႔အံုးမယ္..."
"ရတယ္လြန္းလြန္း..."
(လင္းခန္႔စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ခနေနမေျပာပါနဲ႔...ထြက္ေတာင္ထြက္လာလို႔ရပါ့မလား..လြန္းလြန္းရယ္..)
..
...
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့တလမ္းလံုးျင္ိမ္လာခဲ့ၿပီးမွလြန္းလြန္းအားကုတင္ေပၚအတင္းအိပ္ခိုင္းၿပီးသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးျဖင့္အေပၚမွတတ္ခြေနေသာလူေခ်ာ...
"ဟ...ဘာလုပ္တာလဲ..ဖယ္.."
"ကေလး...ကိုယ္...ကိုယ္.."
"ဘာမွမကိုယ္ဘူး...ခင္ဗ်ားလုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ေနာ္...အရင္းကေနခုတ္ပစ္မွာ.."
ေျပာသာေျပာေနရတာဟိုကလည္ပင္းအားအတင္းဖိကိုက္ေနေလေတာ့သည္...စူးခနဲျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ေပါက္သြားၿပီဆိုတာသိလိုက္ရသည္..နာလဲနာလာၿပီးကန္ခ်လိုက္ေတာ့ကုတင္ေပၚကဖင္ထိုင္ရက္ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္...ေအာက္ျပဳတ္က်သြားေတာ့မွကုတင္ေဘာင္အားမွီရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလေသာေၾကာင့္လြန္းလြန္းမွာမနိုင္မနင္းသူ႔ခနၶာကိုယ္ႀကီးအားကုတင္ေပၚတြဲတင္၍အဝတ္လဲေပးလိုက္ေတာ့သည္...ၿပီးေနာက္သားအားသြားေခၚရန္အခန္းအျပင္သို႔ထြက္လာလိုက္သည္...ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနေသာအဝတ္မ်ားကိုအတင္းဆြဲဆန္႔ရင္းအျပင္ထြက္လာေလေတာ့..ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကေသာအကိုသူရတို႔ေၾကာင့္...
"အကို..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..သားကိုလာေခၚတာေလ.."
"အဆင္ေျပရဲ႕လား...လြန္းလြန္း...အကိုတို႔ဒီညကေလးကိုေခၚထားေပးရမလား.."
"ရပါတယ္အကိုလင္းခန္႔ရယ္...ေပး..ေပး...သားကအိပ္ေပ်ာ္ေနပီလား.."
"အဲ့တာဆိုလဲေက်းဇူးပဲေနာ္လြန္းလြန္း..အကိုညစာငတ္ေနတာၾကာၿပီ.."
သူရစကားေၾကာင့္လင္းခန္႔တစ္ေယာက္အံႀကိတ္သံျဖင့္..
"သူရ...."
"ေဘးကလည္း.."
"ဟုက္ပါၿပီ...လြန္းလြန္းသြားေတာ့မယ္.."
လြန္းလြန္းထြက္သြားေတာ့မွသူရလည္းလင္းခန္႔အားေပြ႕ခ်ီ၍အခန္းထဲသို႔ေခၚသြားေလေတာ့...
"သူရ...မင္း...မင္း...ငါ့ကိုအခုခ်ေပးစမ္း.."
"ခ်ေပးမွာပါေဘဘီရယ္...အဟင္းဟင္း...အခန္းထဲထိေရာက္ေအာင္ေတာင္မေစာင့္န္ုိင္ေတာ့ဘူးလား.."
"ဘာ!နွာဗူးေကာင္...ငါ့ကိုဟိုးတေန႔ကဒဏ္ေတာင္မေပ်ာက္ေသးဘူးေလ...ခ်ေနာ္အခုခ်က္ခ်င္း..."
သူရလည္းတံခါးအားပိတ္လိုက္ရင္းအိပ္ယာေပၚသို႔အသာခ်ေလေတာ့မ်က္လံုးဝိုင္းေလးျဖင့္လိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္...အဟက္..ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေဘဘီရာ...
"ေဘဘီ...ဒီေန႔ကလူေခ်ာေမြးေန႔ဆိုေတာ့ေမာင့္ကိုစားခြင့္ေပးေနာ္..."
"ဟင့္အင္း...ေမာင္!....အ့...မထိနဲ႔အဲ့ေနရာ..ဟ့..လူေခ်ာေမြးေန႔ေလ..ငါ့ေမြးေန႔မွမဟုက္တာ..."